Oczami Bezdomnego Psa

W międzyczasie skończyła się nauka w szkołach dla bezogoniastych i większość naszych wolontariuszy ma wakacje. U nas też zakończył się rok wolontariacki małym spotkaniem.

Na wybiegu nasi bezogoniaści zrobili młodym pomocnikom grilla z kiełbaskami, były napoje, ciasto, arbuzy… Wszyscy dostali nieduże ale ciekawe upominki: książki i takie rzeczy, które przydają się w pracy z psami. No i był egzamin. Oj, trudny: wpierw musieli mówić, w jakiej wiacie siedzi jaki pies (żeby pokazać, że dobrze znają schronisko), potem musieli zjeść trochę psiej lub kociej karmy (niech wiedzą, czym nas karmią!), portem musieli wykonać jedno z poleceń, których uczą psy, a wreszcie przebiec tor przeszkód, po którym i my biegamy!

            Gdzieś zapodziały mi się foty z tych zabaw, pokażę je wam kiedy indziej...

Po wakacjach wystartują nowe imprezy schroniskowe, trzeba więc było je też omówić i powoli zaczynać przygotowania. Będą ciekawe – ale o nich we właściwym czasie.

Zabawy zabawami, ale pracować też trzeba było. Tego samego dnia, od rana, zaczęły się przyjęcia psów.

            Najpierw ze niedalekiej wioski przyjechał beagle. Suczka Kiera.

                        

Włóczyła się tam, jacyś spacerowicze znaleźli ją i przytransportowali do schroniska.

            Potem nasi przywieźli foxteriera – jak się okazało, zgubił się swojej pańci. Swobody mu się zachciało. Pani zaraz zatelefonowała i okazało się, że zwierzak już jest u nas. Przyjechała. Zabrała.

            Trochę później kolejna interwencja – jasnorudy kundelek. Zadowolony jak rzadko – również uciekł. Pogonił za suczką. Przyszła po niego do schroniska cała rodzina.

            Następnie trafiła się trudniejsza sprawa. Jakaś bezogoniasta była na spacerze ze swoim cocker spanielem i zasłabła… Policja, pogotowie… Nieprzytomną panią zabrała karetka, a nasi wzięli psa. W takich wypadkach trzeba zawiadomić rodzinę chorej, albo ją samą, jeśli jest przytomna, że pies jest w schronisku – żeby nie było powodów do niepokoju o zwierzę. Policja nie mogła podać danych właścicielki, bo gdy przyjechali, kobieta była nieprzytomna. Na pogotowiu powiedzieli, ze udzielili jej pomocy i odesłali do szpitala – a danych nie spisali. A w szpitalu jakaś bezogoniasta poprosiła naszych o podanie nazwiska tej nieprzytomnej: nie znacie nazwiska, to my wam nie podamy nazwiska! Ale my dzwonimy, żeby poznać nazwisko!... A my nie możemy udzielić takiej informacji!... No ale pies… No, ale tajemnica…

No ale wariactwo! Psiak został w schronisku, dostał imię Ronaldo.

                       

Potem okazało się, że gdy bezogoniasta odzyskała przytomność, powiedziała, kim jest i poleciła zawiadomić syna. On akurat był za granicą, ale natychmiast przyjechał, odwiedził matkę, a potem zaczął szukać psa. Niegłupi był, więc zaraz zadzwonił do nas i po paru dniach Ronaldo trafił z powrotem do domu.

Tego dnia bezogoniaści padali jak muchy – trafiła się kolejna nieprzytomna bezogoniasta. Pojechała do niej policja, znalazła leżącą na chodniku. Obok niej kręcił się czarno-biały kundelek. Bezogoniasta pachniała nieciekawie tym, od czego dostaje się krowich oczu! Troszkę gadała, ale bardziej mruczała. Z tych mruków policjanci dowiedzieli się, że pies nie jest jej tylko znajomych, którzy wyjechali. A ona opiekuje się tylko tym psiakiem….

No więc nasi się nim zaopiekowali.

A bezogoniasta, gdy doszła do siebie, odebrała psa. Ciekawe, na jak długo, bo ze dwa dni potem znowu ktoś zadzwonił, że bezogoniasta ma kłopoty z prostym chodzeniem, a pies, którym się opiekuje, biega samopas po ulicy i obszczekuje ludzi…

No cóż, bezpański on nie jest…

Wreszcie na sam koniec dnia, już zmierzchało, jeden bezogoniasty, który wybrał się na ryby, trafił ostatecznie do nas. Z psem, którego znalazł w lesie, nad rzeką. Młody, czarno-biały kundelek, trochę border collie. Nazwaliśmy go Sanczo.

                       

Ale nie posiedział z nami długo – jakoś tak po tygodniu poszedł do domu tymczasowego.

W tym dniu przyjęto jeszcze dwa inne psy, ale nawet tego nie zauważyłam. Wiecie, jak pies siedzi w biurze, to widzi. Ale jak biegnie tam, gdzie szykują grilla i są kiełbaski, wtedy mu to i owo umyka. A ja biegałam… no, właściwie przemieszczałam się dostojnie, bo z bieganiem to u mnie nie bardzo…

A skoro już o wakacjach mowa – zaraz widać, że są, bo o połowę mniej bezogoniastych czyta mojego bloga! Pewnie, czytanie – ciężka praca!