Oczami Bezdomnego Psa

niedziela, 31 sierpnia 2014

Co sześć nóg do doglądania, to nie dwie.


"Pies na wsi, do pilnowania być musi. Skoro do pilnowania - to musi być groźny, musi szczekać. Najlepiej, jak pies będzie głodny, bo przecież wtedy groźniejszy! Warunki jakieś niezłe do życia? A po co? Jak zapracuje, to dostanie."

Nie raz, nie dwa nasi to słyszeli...

...Misiek. Chuudeee... Niewielkie, takie jakieś wyschłe, skulone w sobie. Przypięty ciężkim łańcuchem do czegoś baardzo przewiewnego, co miało być budą. Młodziak jeszcze.


Wokół szyi też łańcuch, pewnie od wielu miesięcy niezdejmowany. Po co obroże jakieś? Jeszcze będzie za wygodnie i Misiek zacznie się przymilać do obcych! Że sierść się wytarła na szyi? Ale pies stróżujący ładny być nie musi!


Takie traktowanie bynajmniej nie sprawiło, że Misiek był najostrzejszy w okolicy... Stał się wystraszonym, nieufnym psiakiem, któremu w głowie tylko kołatało się "jeść...zjadłbym coś...". 

Nasi próbowali się dogadać z właścicielem, ale ten niebardzo się przejmował, przecież każdy tak psa trzyma! To jego pies i on doskonale wie, jak o niego zadbać! Cóż, od tamtej pory Misiek mieszka w schronisku. Na początku było ciężko, ale nauczył się, że człowiek to nie znaczy tylko zło, że codziennie można się najeść, że po lesie można pospacerować... Można napisać - zmeżniał, wyrósł, zaokrąglił się. A sierść jaka! Błysk, jakby go polerowali codziennie!


Szalony przy tym! Jak mógł wytrzymać tyle miesięcy na łańcuchu? Misiek do biegania i zabaw jest pierwszy! Byle coś robić, nie stać w miejscu! Czeka na dni wypełnione spacerami, głaskaniem, kontaktem ze swoim dwunożnym kumplem.

...Dinos.  Nieduży psiak. Ludziom do kolana, ode mnie wyższy o dwie głowy. Znaleziony na polu, przywiązany krótkim łańcuchem blisko garnka. Garnek nie był po to, żeby wypełniać go jedzeniem, ale po to, żeby na Dinosa nie kapało na głowę w czasie deszczu. Taka blaszana, okrągła buda, szał... Do tego w misce mętna, gęsta breja, która kiedyś była wodą. Przecież pole za daleko, żeby świeżą donieść!


Po co komu pies w takim miejscu? No jak to! A kto odstraszy ptaki czy dziką zwierzynę, żeby nie zeżarły tego, co rośnie? Szczekałka duża być nie musi, ważne, żeby głośna była!

Na to zgodzić się nikt nie mógł, Dinos pojechał do schroniska. Nie byle jak, bo na tylnym siedzeniu, pełna kultura, grzecznie. 


Na smyczy może i chodzić nie umiał, ale w mig się nauczył! Co miał nie załapać, skoro u nas niecierpliwych nie ma, wszyscy pełni zrozumienia dla psiej przeszłości... Czeka na swoje posłanko, byle nie blaszane, na zainteresowanie i codzienne głaski.

Niby nie można inaczej? Bo wieś, bo i ojciec i dziadek chude psy na łańcuchach trzymali?

Bardzo proszę!

...Fiołek. Szczeniak znaleziony w kartonie, przyniesiony z rodzeństwem (i z kartonem) do schroniska ze dwa lata temu. Rozkoszny, śliczny, słodziachny!


Przyszedł pan w średnim wieku. Mieszka na wsi, ma gospodarstwo, kawałek pola, niedawno odszedł mu (na zawsze...) piesek i szuka drugiego, szczeniaka. Fiołek był podobny do tamtego psa, więc razem z panem odjechał w siną dal...

...dnia pewnego, wolontariuszka była u znajomych, na wsi. Słyszy traktor, widzi z oddali - jedzie, pomaluśku, ledwo-ledwo. Na traktorze siedzi Gospodarz, obok stoi pies! Podpytała - a owszem, ten pan zawsze tak jeździ, prawie zawsze tak pomaluśku, bo prawie zawsze z tym pieskiem. Kiedyś miał innego, ale psiak odszedł, więc kolejnego przygarnął ze schroniska, jak czterołapek był szczeniakiem. Tak, to Fiołek we własnej psiej osobie!


Tworzą z Gospodarzem bardzo zgrany duet. Cała rodzina Fiołka lubi i Fiołek ich, ale co jego pańcio, to pańcio! Razem płot budują, razem majsterkują, gospodarstwa doglądają. Gdzie pan, tam jego pies. Psiurek sobie szczeknie też od czasu do czasu. Wiadomo, jest na swoim, tyle czasu dba, żeby wszystko było w porządku, to i pilnuje!


Pewnie, że Fiołek i na wypoczynek ma czas. Patyczka obgryzie, pośpi pod drzewem albo na posłanku w domu. Kiedy jednak czas w drogę ruszać... Gospodarski pies ładuje się na traktor i ruszają razem pomaluśku, ledwo-ledwo.


Można? Można! Co sześć nóg do doglądania gospodarstwa, to nie dwie, ale można tak po psioludzku, po kumpelsku. Wiecie jak fajnie być cześcią takiego zespołu? Każdy pies Wam powie, że nic lepszego nie ma od robienia czegoś ramię w ramię ze swoim pańciostwem! Czy to jest rozwiązywanie krzyżówki, czy lenistwo przed telewizorem wieczorami, czy szukanie grzybów (modne o tej porze roku!), czy biegi po leśnych ścieżkach, czy... naprawdę dużo rzeczy jest do wykonania razem, na cztery łapy, dwie ręce i dwie nogi. Chcieć trzeba, ot co.

środa, 27 sierpnia 2014

Powinny zdrowieć dla KOGOŚ...

- PFFFFF... sap....wzdech....pffff....ech....ufff

- Buulbaa, co tak sapiesz??

- Nie wiem, jak mam zacząć...

- Od początku, hłe hłe...

- Bardzo śmieszne! To nie jest takie proste, kiedy chce się pisać o takich przypadkach... Hedar, chciałeś coś kiedyś komuś udowodnić za wszelką cenę, chociaż mało kto wierzył, że się uda...?

- Yyyy... Kiedyś przyszła pani Basia i powiedziała, że na pewno nie zjem tej wielkiej miski żarcia. Udało mi się, zeżarłem!

- Nie do końca o to mi chodziło, wiesz...

Jakiś czas temu ktoś znalazł pieska. Mały, biały, łaciaty, ledwo żywy. Po wypadku jakimś, ale kto, co i jak mu zrobił - nie wiadomo. Wiadomo było jednak, że miał strzaskany kręgosłup, miednicę i wielkie rany na mikrym ciałku.

Weterynarze niejedno widzieli, wiele przypadków przeszło przez lecznicę. Ten psiak miał tyle szans na przeżycie, na podniesienie się z tego, ile zostaje z kości rzuconej Tysonowi.

- Ale Buulbaa, przecież Tyson prawie w całości pożera, nie zostaje nic!

- Właśnie...

Psiak dostał na imię Raszyn i podjęto próbę ratowania tego łaciatego nieszcześcia. Mikrus chyba nie wiedział, że z nim jest tak źle, bo najnormalniej w świecie zaczął... zdrowieć!


Minęło kilka tygodni.Poharatane plecy dalej są w opłakanym stanie, ale już coraz mniej! W dodatku psiak stwierdził, że dlaczego ma zostac psem siedzącym? Własnie, że chodzić będzie!


Do kogo najchętniej się chodzi? Do człowieka! Raszyn dzielnie ćwiczy przebieranie łapkami, nie zapomina też o ogonku. Kiedy kogoś zobaczy i ten ktoś w dodatku go przywoła, ten połamany łaciatek już nos wyciąga do przodu, przednie łapki dźwigają większość ciężaru, tylne się nie poddają i też próbują iść za resztą!

- Hmm.. ale ja go nie widziaałeem nigdzie u naas...

- Bo on nie siedzi u nas. Ciągle w szpitalu jest.

- Oj... to jemu musi być smutno...

- Pewnie i jest. Chociaż nasi go odwiedzają i cała zgraja Zielonych Kitlów się nim na pewno dobrze zajmuje!

Ale racja, jak ma być wesoło? Nie ma właściciela, który by przychodził codziennie. Nie ma domu, w którym mógłby dochodzić do siebie. Raszyn tylko patrzy na każdego tymi niesamowitymi oczami. Przytula się do każdej wyciągniętej do niego dłoni. Wtula się w każdy zakamarek swetra. Ciepła szuka, potwierdzenia, pewności. Czeka na słowa "Wrócimy razem do domu...".


Tak dużo już za nim, udowodnił, że niemożliwe może stać się możliwe! Teraz pora na ludzi, czas udowodnić Raszynowi, że jest coś wart, że nie na darmo tak dzielnie walczył...

Jak już jesteśmy myślami w lecznicy, opowiem o koleżance Raszyna, która mieszka obok niego w szpitalnej sali. Oto Oska:



Oska jest jeszcze dzieckiem, ale poznała już głód i samotność. Znaleziona przy drodze, kiedy wykazywała wygłodniałe zainteresowanie leżącym jeżem... Brudne, zapchlone futerko naciągnięte na mały szkielecik, do tego ogromniaste oczyska i cieniutki jak sznurówka ogonek.


Wystarczy jednak, że człowiek wyciągnie do niej rękę, już kładzie swoją łapkę, przysuwa się bliziutko, cieniuśki ogonek zaczyna majtać na wszystkie strony. Wystarczy wziąć ją na ręce, Oska kładzie łepek na ramieniu i się grzeje...



Nie może tak być, że te psiaki nie mają na co czekać, nie mogą myśleć, że nikt na nie nie czeka... Muszą wiedzieć, że mają dla kogo zdrowieć... Oska jest młoda, szybko się wyliże. Raszyn ma jakieś 8 lat. Będzie ślicznym, niesamowicie wdzięcznym i wpatrzonym w człowieka psem, w którego oczach będzie się można zakochać bez pamięci. Jednak ma 8 lat. MUSI mieć dla kogo zdrowieć...

------


- Eeech... a masz jakieś fajne wieści...? Bo ja już nic nie widzę, tak mi jakoś oczy zaszły wodą...

- Mam! Pamiętasz, jak pisałam o stróżu, na którego czeka zasłużona emerytura?


Alex, po wieloletniej pracy jako stróż firmy, po zwolnieniu go i wyrzuceniu na bruk, po spędzeniu kilku tygodni w schronisku, po rozpoznaniu i rozpoczęciu leczenia poważnej choroby skóry - trafił do domu! Już tam o niego zadbają jak należy, a on sobie pośpi na prawdziwym posłanku, za te wszystkie lata stróżowania!

...i dwie dziewczyny czekają wciąż na najważniejszy dla nich dzień... ale o tym jeszcze nie dzisiaj...

niedziela, 24 sierpnia 2014

O psie, który pojechał na Święto Czekolady

Poszłam sobie na przebieżkę wieczorkiem, sprawdzić, czy wszystko na terenie schroniska jest w porządku. Wiecie, taka rola stróża...

Sprawdziłam jedną wiatę sprawdziłam drugą... przebiegam obok budynków...

- PSSST! Buulba!

- Hę!? Kto mnie woła i dlaczego nie śpi?

- Ja wołam! Napisałaś już posta na bloga..?

- Co za "ja"? Nie mamy psa o takim imieniu chyba... Nie napisałam posta, miałam zamiar to zrobić po powrocie z obchodu.

- No ja! Mila! Z tego pomieszczenia obok Sabana! Byłam dzisiaj na wycieczce. Napisz o mnie coo...? O Czarku pisałaś! Tak wtedy krzyczał, że był, że go wzięli, że tak fajnie... To ja też byłam dzisiaj i było ekstra-super-w dechę! Napisz też o mnie, cooo...? Buuulbuuusiuuu...

- Aaaa to tyyyy! Byłaś na wycieczce?? Już cię się wszystko pogoiło? Trafiłaś do nas przecież w połowie łysa, z łańcucha...

- Pfff, już dawno jestem zdrowa! Sierść mam pięęęknąąą! I dzisiaj byłam na wycieczce. Opowiedzieć? Opowiem, cooo...?

- Dooobra, opowiadaj...

- Ohohoho! To super!

Bo wiesz co, dzisiaj było Święto Czekolady w takim małym miasteczku niedaleko. Nasi załatwili sobie tam miejsce, żeby promować nasze Schronisko i ogólnie sami też się promowali, pokazywali co robią i dlaczego i zachęcali, żeby się przyłączyć, bo jeszcze sporo zwierząt potrzebuje pomocy!

Nie wiedziałam nawet, że mnie wezmą, słyszałam, że zupełnie inne psy były w planie, ale ostatecznie to do mnie wkroczyła wolontariuszka w akcjowej koszulce (czerwonej z wielkim logo) z szelkami! Jak mnie już ubrali, przeszłam się na spacer i potem od razu otworzyli wielkie blaszane pudło na kółkach i kazali się pakować do środka. Nie wydawało się szczególnie fajne, więc ODROBINĘ się wzbraniałam, ale na to też mieli sposób... Oderwali mi cztery łapy od ziemi i nagle jakimś cudem siedziałam już w środku. W sumie tak strasznie nie było...

W trakcie jazdy nawet mi się podobało, raz się gapiłam za okno, innym razem fascynowało mnie tyle ciekawych rzeczy z przodu! 

Jednak to właściwie nie było nic szczególnego w porównaniu z tym, co działo się na miejscu!

...naaajpierw rozkładali namiot...



...opornie im to szło, a ja właściwie sobie pomyślałam, żee...



...tak lubię tarzać się w trawie! Tyle lat zmarnowałam na łańcuchu!

Jak skończyłam, okazało się, że oni dalej rozkładają...



...a jak już namiot stał, to zaczęło się rozkładanie ulotek...


 Na koniec sprawdziłam, czy aby na pewno wszystko jest ładnie i wszyscy są przygotowani.



Wszystko było jak należy! Nawet był plakat z moją historią i zdjęciami, jak jeszcze nie byłam tak pięęęknaaa! Nasi mogli się wykazać, co chwilę opowiadali, objaśniali, zachęcali...



Czasami przechodziły psy. Wtedy nic innego mnie nie interesowało!



Najczęściej jednak przechodzili ludzie. Podchodzili, pytali, wysłuchiwali opowieści o mnie. Najlepsze jednak było to, że wiedzieli, po co mają ręce!



Tyle głaskania w ciągu jednego dnia to nie wiem, czy miałam...

 
Zainteresowanie nami było ogromne!  Nasi się dwoili i troili, żeby każdemu wszystko objaśnić i żeby każdy opuścił nas z masą ulotek!





Czasami, kiedy był spokój, pozwalaliśmy sobie na szaleństwo! 



Bywało, że ja sama szukałam odpoczynku i udawałam, że mnie nie ma w namiocie...



...udawało się to tylko w połowie...



O samym miejscu też mogę trochę opowiedzieć! Nasz namiot akurat był naprzeciwko sceny i często o nas wspominali.


 
 Było kilka stoisk z czekoladą, w końcu to jej święto było! Nie mam jednak pojęcia, czemu tak się wszyscy zachwycali, nikt mi nie dał spróbować. Mówili, że psom nie wolno, czy jak... 

Były też konie! Zaczaiłam się na nie raz... Przechodziły całkiem blisko!



Po kilku godzinach takiego szaleństwa tylko na chwilę się położyłam...



...ale mnie tak ugłaskali... jak chyba nigdy nikt wcześniej... Padłam jak szczeniak!



Po małej drzemce byłam znów gotowa do działania! HA!



Poćwiczyłam sztuczki. Prosiłam o smaczki na siedząco...



...i na stojąco...


...robiłam sobie zdjęcia z Panem Ciastkiem i Batonikiem...



...albo po prostu napawałam się wolnością, trawą, ludźmi gotowymi mnie głaskać i bawić się ze mną...



Po kilku godzinach takiej pracowitej sielanki złożyli namiot, akurat, jak zaczynało padać. Ja tam się deszczu nie boję, ale nie protestowałam, bo sama byłam padnięta. To był chyba najbardziej pełny wrażeń dzień mojego życia! W samochodzie, to już całkiem nic mnie nie interesowało. Żadne widoki, przednia szyba, rozmowy, nic...



 ...prawie od razu zasnęł...


- Zasnęłam chyba... Mila..?

- Chrrrr... chrrr....

- Ach... Mila odpadła w połowie zdania.

Nic dziwnego, taki dzień! Ile by dała za setki takich męczących dni? Pełnych zabawy, głaskania, szaleństwa, tarzania się po trawie... Może to był pierwszy taki dzień w jej życiu? Oby jak najszybciej była to dla niej codzienność...

środa, 20 sierpnia 2014

Blog zaczarowany!

- Hedziuuuuu!

- Hrrrr.... hrrrr....

- HEDAR! JEDZENIE!

- Hr.. CO? Gdzie??

- Oo, nie śpisz! Słuchaj, umiem czarować!

- Ale to jedzenie, to gdzie??

- Inaczej nie mogłam cię dobudzić... Czarować umiem!

- HĘ??

- No normalnie! Mam moc!

Pisałam kilka dni temu, że jak pojawi się york czy shih-tzu, to zaraz się telefon rozdzwania. Tymczasem mamy w Schronisku taką cudną, futrzastą Szaklę!


- Noo... Maamyy, i co?

- Już nie mamy, Hedziu, mieliśmy! Po Szaklę przyjechał pewien pan, z czworonożną koleżanką. Nasza futrzasta się od razu dogadała i pooojeeechaaaałaaaa w świat!

W ten sam dzień napisałam też o Gajowym, że byłoby super, gdyby rozdzwoniły się w jego sprawie telefony.


- I rozdzwoniły się??

- No nie... Ale za to przyjechała jedna pani, przeszła się po wiatach i powiedziała, że musi Gajowemu kogoś przedstawić... Wyszli za bramę, a tam była śliczna, ruda spanielka. Gajowy oniemiał; pospacerowali po lesie i decyzja zapadła - zamiast jednego rudego spaniela, w domu będą dwa! Jak się nasz senior cieszył!! Biegał od wolontariusza do właściciela i z powrotem, merdał kikutkowatym ogonkiem, wspinał się na kolana i krzyczał "JAAADĘĘĘ! JAADĘĘĘ! A mówiły psy z sąsiednich boksów, że takiego posiwiałego to nikt nie zechce!". Chyba mi wtedy jakiś pyłek do oczu wleciał, bo tak mi jakoś łzawiły...

- To super! I co dalej??

- Nie chcę na razie za wcześnie pisać, bo jeszcze się odczaruje... ale dwie panny "z fabryki" mają zaklepane dwa domy. Za jakiś czas rozjadą się w dwie strony, ale za to obie dostaną najlepsze miejsca do mieszkania pod słońcem... I na jednego emerytowanego stróża czeka już legowisko... ale narazie cicho... bo się nie spełni!

Spróbuję poczarować dalej... Najpierw jednak coś opowiem.

Daaawno daaaawno teeemuuu... Rodzice kupili dzieciom szczeniaczka. Śliczny, malutki, słodziachny york! Po kilku miesiącach okazało się jednak, że psu "trochę" do yorka brakuje, a przecież nierasowego w domu trzymać nie będą, pff, nie wypada... Od pewnego czasu psiak wiódł więc życie psa podwórkowego, najniższej kategorii...


Przywiązany do słupa, między blokami z nie-wiem-czego, bez dachu nad głową, z jedzeniem rzucanym bezpośrednio na piach...

I teraz uwaga, zaczarowywuję... Oby Junior, przestraszony, nieznający ludzi od dobrej strony, wciskający się w deski boksu ze strachu i niepewności, znalazł cudowną rodzinę, która go ze skorupki wyciągnie...


Jeszcze drugie mam zaklęcie na dziś. Najpierw jednak opowiastka...

W pewnym przytulnym mieszkanku żyła sobie starsza pani. Za towarzysza miała pieska. Mały, bezproblemowy kundelek. Zajmowała się nim należycie! Sierść mu się błyszczała, pazurki równiuśkie, boczki niezapadnięte... Bywa jednak tak okrutnie, że właścicielka zasnęła... nie obudziła się już... Psiaczkiem nie miał się kto zająć, trafił do nas. Nie wiedzieliśmy nawet, jak starsza pani na niego wołała. U nas dostał imię Deet.


Większość psów przeżywa okropnie, kiedy trafi do schroniska. Deet jednak nie potrafi się pozbierać zupełnie... Nie wie, co to buda, leży tylko w kąciku i czeka... Na spacerek pójdzie chętnie, wszak przyzwyczajony do przechadzek, opiekunka też lubiła. Starszej pani jednak zabrakło, został starszy pies...

Zamykam więc oczy... i niech do schroniska przyjdzie za kilka dni ktoś, kto zechce Deetka uwolnić od tęsknoty za domem i człowiekiem...

- Buulbaa, ty weź lepiej pomyśl, jak zaczarować, żeby to przebrzydłe kocię trafiło do domu! 

- Jakie kocię!?

- Przyniosły dziewczynki bure kocię! Ledwo przyszło, ofurczało mnie bezczelnie, a chciałem się tylko kultualnie przywitać... Łapami mi zamachało przed nosem, zrobiło się dwa razy większe i coś tam burczało pod wąsami!

- Ojej... a gdzie to niewychowane kocię siedzi teraz?

- A widzisz, to jest drugi problem! Bo to kocię, znaczy ta kocica, znaczy Liza, to się ze mną ściga teraz...

- Jak to ściga? Przecież ty niebiegający jesteś, a i do chodzenia nie można cię namówić...

- No właśnie! I Lizka się ze mną ściga "kto dłużej będzie spał"! Zobacz tam, o! Pod biurko! Nawet jak ją babka w niebieskim kitlu oglądała na wszystkie strony, to oka nie otworzyła, żeby w konkursie nie odpaść. Potem znów poszła w kimę do pudła...

Zajrzałam do kartonu... Niech to Tyson! Kot!


- I co?? Buulbaa, tak nie może być! Na muchy zęby pokazuję i kłapię paszczą, a wyjdzie, że boję się kocięcia!

-He he he Heedziu, ale czekaj, powiedziałeś, że kocię ma na imię Lizka?? To w takim razie Twoje życzenie będzie spełnione już za kilka godzin.

- Jaaaa-cieee, Buulbaa, ale jesteś niesamowita! Takie czary już umiesz?? 

- Nie, po prostu już wiem, co to za buras! Słyszałam, jak przez telefon rozmawiali i teraz p o k o j a r z y ł a m fakty...  Słuchaj, przedwczoraj zadzwonił do schroniska pan i powiedział, że znalazł kotka. Niestety teraz nie możemy za bardzo kotków przyjmować, ale zaproponowali panu, żeby tymczasowo zostawił u siebie zwierzaczka. Pan był na tyle przemiły, że się zgodził. Już nawet był w drodze do mieszkania, ale na chwilę musiał się zatrzymać. Otworzył drzwi... i tyle kotka widział...

Niedługo potem do schroniska przyszły dziewczynki z futrzakiem na rękach... Ten fragment historii znasz.

- Taaak, ale jak ma z tego wyniknąć, że tej bezczelnej już nie będzie niedługo??

- Oj... Słuchaj! Na drugi dzień zadzwonił pan. Ten, który zgłosił, że znalazł kotka i zgodził się dać mu dom na jakiś czas. Zmartwiony do granic! Prawie szlochający w słuchawkę! Bo ta kocina, którą miał przygarnąć tymczasowo zniknęła, zwiała... Szara była, pręgowana, młoda... Jak usłyszał, że jest w schronisku i czeka, to przecież chyba na drugim końcu miasta dało się słyszeć ulgę w głosie!

- I przyjedzie po Lizkę??

- No pewnie! I będziesz miał spokój i żadnej konkurencji! Dalej będziesz mistrzem drzemek.

Jak już jeden czar (koci) mamy z głowy, to mam nadzieję, że dla Deeta i Juniora zadziałają tym bardziej...

Zamykam więc oczy... i zamaszyście merdam ogonem... niech się spełni...

niedziela, 17 sierpnia 2014

Rdzawo-kocia podróż w jedną stronę

- Widziałaś, Buulbaa?? znów wywieźli zwierzaka i nie wrócił!

- Nie zaczynaj, Hedarze... Jak przyjeżdżają obcy i wywożą, to jest dobrze?

- Ale wtedy podpisują umowę i dopiero wtedy pakują psa czy kota do samochodu.

- Czasami ktoś nie może przyjechać po czworonoga, a bardzo by chciał go przygarnąć. Wtedy nasi kombinują, przecież odległość nie może być problemem!

Tak też było z Rdzawkiem. To kot nad koty!


RudyRudyRudy Rdzawek, z bursztynowym, pięknym okiem. Niestety jednym, a kocisko małomówne - za nic w świecie nie chciał powiedzieć, gdzie ma drugie. Rasy dość pospolitej, u nas się to nazywa "europejska". Na wsiach się mówi "dachowiec", ale Rdzawka akurat można było nazwać "parapetowcem". Jedyne okno w kociarni najczęściej było zajęte przez niego.


Wspominałam też o nim, kiedy pisałam o marszu psów do miasta. Wtedy z Baginsem przyglądał się przygotowaniom...


Pewnego dnia Rdzawka wypatrzyła rodzina. Daleeeeko mieszkają, ale postanowili jednak odezwać się do Schroniska i zapytać. I tak od pytania do odpowiedzi, od pomysłu do poszukiwań okazało się, że jest możliwe zorganizowanie wycieczki w jedną stronę dla Rdzawka! Tylko dla niego w jedną, bo oczywiście pomagacze-w-transporcie Rdzawka miejsca zamieszkania nie zamierzali zmieniać...

Kilka dni temu przyszedł ten ważny dla rudego sierściuszka dzień! Powstało kilka pamiątkowych zdjęć. Z Pracownikiem Schroniska, który ukradkiem ocierał łzę szczęścia...


...oraz przy naszym nowym, super-ekstra banerze! Trochę mu zazdroszczę, bo ja fotki takiej fajnej nie mam... To znaczy ja bym mogła mieć bez tego pudełka! Za to chętnie z tą uroczą panią!


Potem ruszyli w drogę! Właściwie to tragicznie nie było... do czasu... Nie każdy zwierzak od małego jeździ samochodem, nie każdy się świetnie czuje podczas podróży. Rdzawek niestety nie należy do urodzonych podróżników, ciutkę się zestresował... i tego... mały wypadek mu się przydarzył... Nic wielkiego się nie stało, ale jakoś dziwnie wszyscy poczuli nagłą potrzebę pootwierania wszystkich możliwych okien, a najlepiej drzwi i natychmiastową ewakuację!

Wyszorowany Rdzawek cierpliwie czekał na wymycie jego pudełka z kratką.


 Nienadający się już (z niezwykle ważnych powodów) kocyk, został zastąpiony nowym. Nowe posłanko razem z futrzakiem wylądowało w niezbędniku-do-podróżowania i pojechali dalej.

Nie minęło sporo czasu... hmm... tak jakby musiał być powtórzony proces mycia kotka, plastikowego pudełeczka i wyrzucenia kocyka... Ponownie rudzielec nie bardzo wiedział o co to całe zamieszanie!


Łypał tylko tym swoim bursztynowym oczydłem!

Na szczęście ostatni etap podróży odbył się bez niespodzianek. Tak czy siak kocyków zabrakło i kocisko musiało sobie kości odgniatać na plastiku, zniósł to jednak dzielnie!

Na miejscu, po otworzeniu niebieskiej kratki, Rdzawek wyszedł dostojnie, jak u siebie! Bezbłędnie znalazł miseczkę z chrupeczkami...


...a po posiłku, bez stresu (widocznie całe pokłady mu się wyczerpały w samochodzie...), poszedł z nowym kolegą zwiedzać swoje nowe mieszkanko...


Na koniec pozostało zrobić pamiątkowe zdjęcie rdzawkowej rodziny...


...i mieć nadzieję, że będę mogła więcej takich wycieczek opisać!

Niech się domy znajdują daleko i blisko, małe albo duże, z ogródkami czy bez, byle zwierzakom nie brakowało w nich miłości!

Zaciskamy kciuki!