Oczami Bezdomnego Psa

niedziela, 29 listopada 2015

...i co im z tego, że tacy śliczni...

Znów ostatnio był szał. Wam mówię! Naprawdę szaleństwo! Zawsze jest, kiedy nasza fotografka to zrobi. Szał jest i masa udostępnień na fejsie, telefony, maile... A potem jedna, druga, trzecia rozmowa, jakaś wizyta, spojrzenie, poznanie... I powolutku, pomalutku wszystko się rozchodzi i znów czterołap zostaje sam... O co chodzi? O kogo...

O Polara. Spójrzcie tylko:


Cudo! Ta sierść puchata i misiowy wygląd! A kiedy się dotknie... Znaczy ja nie dotykałem, ale nasi przyznają, że imię Polara nie jest nadane ot tak, bez powodu. Mówią też, że Polar jakby był w jakimś kokolino wyprany! Co to jest, to nie wiem, ale jak nasi tak mówią, to na pewno wiedzą.

Co jakiś czas nasza fotografka na fejsie pisze, że Polar czeka na dom. Jeszcze teraz miał misio sesję taką pofesjonalną, więc zdjęcia są jeszcze bardziej puchate i misiowe! Znów ludziska obejrzeli foty i zaczęło się pisanie, dzwonienie i odwiedziny. Tylko co z tego...


Kiedy dwunożni posłuchają o Polarze, dowiedzą się, że jest trochę chory, że nie jest takim radosnym, psiejskim pieseczkiem od razu do tuletnia... milkną, znikają...

Może i trzeba poprzychodzić trochę do Polara, dać się poznać, dać się obwąchać, wygłaskać spokojnie... Trzeba Polara przekonać, że może zaufać, że nic mu nie grozi. Taki to zwierz, że może i ma 4 lata (na tyle go psioweci ocenili, ale kto to wie!), ale czasami się zachowuje, jakby miał 14. Taki ma świat własny... I tabletki mu trzeba jakieś podawać, ale jakie - to ja nie wiem, to Tabletkowa wie. Wszystko by jednak przyszli właściciele się dowiedzieli! ...gdyby chcieli...

Futerko polarowe też na zdjęciach takie śliczne i puchate, a na żywo już widać, że tu trzeba wyczesać, tam musi podrosnąć... Ale czy to dziwne ma być, skoro czterołap w schronisku mieszka?! Tutaj dużo kudłatych i nasi się starają, jak mogą, ale wszystkich codziennie nie wyczeszą! Trzeba po prostu wiedzieć, że Polar stanie się jeszcze bardziej pięęękny w domu! Po to się adoptuje zwierza, żeby wypiękniał i żeby doszedł do siebie...

Mamy jeszcze innego psa, który pewnie znalazłby dom, gdyby był bardziej "psi" pod względem charakteru.

Tybet.


Kolejny misiaty, z może mniej miękkim futerkiem, ale jednak też puchaty. O niego nikt nie pyta. kKiedy go nasi ogłaszają, to się nie rozdzwaniają telefony ani poczta nie rozgrzewa, ale może gdyby był bardziej kontaktowy to by szybciej znalazł dom?


Nikt jednak nie chce dać szansy Tybetowi, który ma swój świat, który ufa może jednej, moooże dwóm osobom w schronisku. Najczęściej te osoby widzi, to i najlepiej zna. Inni są obcy, od innych trzeba odchodzić kilka kroków, od innych się drepta w zupełnie inny kąt placu... Bo Tybet sobie chodzi czasem sam. Zwiedza różne kąty, nie wadzi nikomu i jemu nikt nie przeszkadza. Znaczy nie przeszkadza, jeśli do niego nie podchodzi... Bo jak podchodzi, to trzeba zrobić w tył zwrot i spokojnie podreptać gdzie indziej...

Tybet też chory jest. Badania miał ostatnio solidne takie. Serce mu sprawdzali, kości i jakieś inne tam jeszcze różne rzeczy. Dopiero się okaże, co wyszło...

Nie wiadomo, czy coś przeżył przykrego, czy po prostu z wiekiem tak mu się zrobiło. Niemłody już jest, różne dolegliwości mogą wtedy wychodzić i inaczej się myśli też... I tak żyje sobie Tybet we własnym świecie. Nikt do niego nie chce się dostać...

Mieszkają więc te nasze misie w schronisku. Dreptają po placu, czasem przystaną i się zadumają... Potem ktoś przejdzie i nagle się obudzą, znów pójdą ździebełko wąchnąć, poszukać czegoś do zszamania (czasami komuś spadnie jakiś smaczek!). Nikomu nie przeszkadzają, nikt im nie przeszkadza... Tylko większość dnia spędzają samotnie, bo nikt nie chce poświęcić czasu na to, żeby mogły zaufać, żeby poczuły się bezpieczne i spokojne...

Znajdzie się ktoś, kto "nie poleci" tylko na wygląd Polara...? Kto zechce dotrzeć do świata Tybeta...? Dużo jest takich pytań bez odpowiedzi... A prośba jedna... Daj szansę...

środa, 25 listopada 2015

Wynaleźli lekarstwo na raka...?

Wiele razy już moi poprzednicy pisali o tym, że coś nam się nie mieści w głowie. Nie raz i nie dwa pisali, że jakby tak zebrać wszystkie schroniskowe głowy, to też by się nie zmieściło. Dzisiaj znów będę musiał to napisać.

Zdarza się, że chorujemy. Chorują nam uszy (jak mi...), chorują stawy (jak między innymi Łatkowi), chorują oczy (jak Dżokejowi), można wymieniać i wymieniać! Zdarza się też, że psioweci wykrywają takiego zwierza, co chodzi do tyłu i żyje w jeziorach. Do tej pory jest dla mnie zagadką, jak takie coś może się pojawić w ciele zwierzaka, ale ja uczony nie jestem, jak psioweci mówią, że raki żyją w czworonogach, to żyją... Niestety często się okazuje, że przeżywa potem tylko ten rak...

Wyobraźcie sobie, że dwunożni też chorują! Tak, tak! Też mogą mieć chore uszy, stawy, oczy i maaasę innych rzeczy, właściwie prawie wszystkie choroby się mogą zdarzyć niezależnie od ilości posiadanych nóg. Taaak, niestety w dwunożnych też może wyrosnąć ten jeziorzasty chodzący do tyłu zwierz w skorupce...

Taki skorupiasty zabiera siły. W zamian daje baaardzo dużo niedobrych rzeczy. I bywa, że wcale choroba wynieść się nie chce, a wręcz przeciwnie! Rośnie, zabiera radość, daje ból i niemoc.

Tak właśnie było z pewną dwunożną... Starsza pani, sama mieszka. Znaczy mieszkała, bo od pewnego czasu niestety przyplątał się do niej chodzący do tyłu zwierz. Choróbsko znaczy. Siły zabierał, radość... Rodzinę jednak ta dwunożna ma! Rodzina odwiedza, smuci się, że dwunożna coraz słabsza, smutniejsza... Podumali, podumali i wymyślili!

I nie wiemy właściwie do dziś, jak im do głowy przyszło takie lekarstwo. Naprawdę wierzyli, że może pomóc? Że swoją radością zarazi i zaczaruje chorobę i ta ucieknie? Że jak dwunożna będzie musiała się zająć prezentem, to zapomni o swoim nieszczęściu?? Nie wiemy my, zwierzaki, nie wiedzą nasi, a przecież oni mądrzejsi są... ale tak czy siak nie wiedzą...

Patrzcie, tak wygląda lekarstwo na raka:


Białe to wiadomo - sterylne. Ma w sobie tyle uroku, że na pewno zwalczy podłość choroby...

A tak na serio... Do tej chorej dwunożnej przychodzi osoba, która jej pomaga. Dowiedziała się ona o całej sprawie, wzięła Młodego pod pachę i przyniosła do nas. Szczenior bardzo szybko znalazł rodzinę, która będzie miała czas, siły i chęci stworzyć mu dom! Oby ten rak się sam wyniósł... Życzę z całego, psiego serca!

...a my nadal będziemy się zastanawiać nad całą sytuacją, chociaż może jednak nie warto...

Wyobraźmy sobie jednak, jak byłoby pięknie! A bo to u nas nie ma poważnie chorych zwierzów? Na przykład Dibo. Tak wyglądał w dzień przyjęcia do schroniska:


Taki trochę dizonaur, nie? Czy dironazł... Nie, na pewno dizonaur. Kości przy oczach takie wystające, każdą kosteczkę na słupie kręgowym też można policzyć i każde żeberko... Dibo się sam do takiego stanu nie doprowadził...

W miasteczku położonym kawałek od naszego mieszkał sobie ktoś, kto kiedyś stwierdził, że chce mieć psa. Amstaffa najlepiej, bo groźnie wygląda i takie jest szpanowe! Czy od początku mieszkał przy budzie? Nie mamy pojęcia zielonego. Dwunożni nie zapytają, a ze mną Dibo gadać nie chce. Zresztą co by to dało, skoro moje uszy... ach, szkoda pisać!

Niezależnie od wszystkiego, psa dopadło takie nieszczęście, że przyplątała się do niego ataksja. Psiowetem nie jestem, nie wiem, skąd się to bierze, ale wiem, że to powoduje chodzenie jakby się wypiło zdecydowanie za dużo i niekoniecznie czystej wody... I Dibo tak chodzi. Do przodu, do przooduuu by chciał, łapki nawet prawie przed siebie ciągną, ale jakoś ciałko całe leeci na lewo, na prawo i znów na lewo... Wygląda to może śmiesznie, ale kiedy przed oczami ma się tylko trzęsący się obraz to już przestaje być zabawnie... 

Wracając do kiedysiejszego mieszkania Dibo - była nim buda, jak wspomniałem. I między Dibo i budą był łańcuch. Nieleczona i niećwiczona ataksja prowadzi do tego, że mięśnie zanikają, a jak mięśnie zanikają, to potem nie ma się sił chodzić... Potem nie można nawet wstać... Gdyby mógł normalnie chodzić na spacery, to i z mięśniami byłoby lepiej, ale jak ćwiczyć, kiedy łańcuch ma 2 metry?! Odpowiedzialny właściciel, kiedy widzi, że ze zwierzem dzieje się coś nietypowego, to zabiera do zwierzoweta. Dibo nie trafił na takiego właściciela... Mieszkał jednak w takim miejscu, że był widziany z ulicy, a tam pewnego dnia przechodziła pewna pani... Zobaczyła ona wychudzonego psa, który może i wstaje do miski, leeedwo, ale zaraz przed nią przewraca się i pyskiem ląduje na ziemi... Zaraz do naszych zadzwoniła i nasi od razu pojechali!

Tak Dibo trafił do nas... Schronisko dla niego o niebo lepsze! Tutaj ma spacery codziennie (bez spacerów znów mięśnie by się kurczyły...), ma stałą opiekę psiowetów, ludzi ogląda częściej na pewno! ...i tu go kochają...

Szczęśliwy jest?

Mamy nadzieję!

Tak czy siak nasi szukają mu domu. Stworzyli wydarzenie na "fejsie"... hmmm... może i ja bloga powinienem umieścić tam...? Ponoć zwiększa się czytacielność!... iii na tym wydarzeniu nasi umieszczają zdjęcia i przypominają, i tam jest już pełno ludzi! ...ale nikt Dibo nie chce... Ech, ze zdrowymi jest czasami problem, a co dopiero z takim ataksjowiczem.

Patrzcie, jak wygląda teraz!


Się zaokrąglił tu i ówdzie, i nikt mu tego nie wypomina! Wręcz się cieszą! ...a mnie to tylko poklepują po boczkach i kręcą głowami... dziwni ci dwunożni!

Właściwie to szkoda, że biały, niebieskooki Młody nie ma właściwości leczniczych. Chooociaż nie przestrasza raka, może ataksja by się wystraszyła i poszła od Dibo w siną dal? Nie dowiemy się, Młody już mieszka w nowym domu! Żeby tak o Dibo kiedyś móc powiedzieć, to byłoby superaśnie!

Dużo dzisiaj napisałem. Niby mało historyjek, bo jedynie dwie, ale jak dużo znaczków wystukałem! Staram się jak mogę! Napisałem to też ku przestrodze i może dam do myślenia... Chociaż ci, co powinni czytać takie historyjki niestety na pewno ich nie czytają, a powinni. Myślę jednak, że nawet, jeśli przeczytają, to i tak nie do końca zrozumieją...

...może by się dało odpowiedzialność w tabletkach uzupełniać...?



niedziela, 22 listopada 2015

Ty tutaj żyj, a ja sobie pójdę w lepsze miejsce

Nasi mieli ostatnio takie dwie interwencje. Interwencji mają więcej i jeżdżą napraaawdęęę w różne miejsca, ale dzisiaj napiszę o takich dwóch... Wszystkie czterołapy, które tam zastali już mieszkają u nas i oddychają ŚWIEŻYM powietrzem. W schronisku fiołkami nie pachnie, muszę przyznać. Dziwić się nie ma co. Nasi sprzątają kilka razy dziennie, ale bywa, że umyją kojec, a akurat się któremu zachce... no i co ma zrobić... Ale to naprawdę są psiliard razy lepsze warunki niż te, z których przyjechały.

Naszym zgłosił ktoś, że starsza pani trzyma dwa psy w komórce na krótkich łańcuchach. Nasi pojechali i dopiero na miejscu dowiedzieli się, jak to wygląda od drugiej strony... 

Pewna rodzina miała psa. Jednego, później dwa. Wkrótce jednak znudziło im się życie w kraju, psa przecież ze sobą nie wezmą (kto by brał taki balast!), ale że przecież na miejscu zostaje babcia - postanowili zostawić zwierzaki właśnie jej. 

Co z tego, że starsza pani nie ma pieniędzy na jedzenie dla psów, że ma problemy z chodzeniem... Co z tego, że psy są energiczne i nowa opiekunka nigdy nie wyjdzie z nimi na spacer, że będą żyć przypięte do łańcuchów. Co z tego, że komórka, w której miały żyć nie jest dostosowana do tego, żeby było tam minimum wygody. Przecież to takie proste - przypiąć i wyjechać kilka granic dalej... A że w międzyczasie łańcuchy się poskręcały, poplątały i w końcu psy musiały żyć na tym, co same nabrudziły, bo już nie było ani kawałka czystego miejsca...? To nic, przecież za granicami żyje się lepiej, a stamtąd nie widać ciemnej komórki, w której psy tęsknią za człowiekiem, powietrzem i słońcem...

W niedużej komórce żyła sobie Sara...


  ...i Riko....


Sara miała aż 2 metry łańcucha, to dużo w porównaniu do Riko. On miał mniej, bo kiedyś tak niefortunnie przeskoczył przez siatkę, że został po jednej stronie z metrem połączonych ogniwek. Kiedy to było? Nie wiadomo. Wiadomo, że minęły mniej więcej dwa lata odkąd rodzina wyjechała w siną dal zostawiając swoje kochane pieseczki pod opieką starszej pani... Kilkanaście miesięcy Sara nie wychodziła na zewnątrz. Riko mógł przednie łapy do słońca wystawiać. Pewnie wtedy opowiadał koleżance, jak wygląda kawalątek świata, który widział za komórką...

Do spania Sara miała kawalątek kołderki, brudnej już i wilgodnej, do której mogła się dostać przeskakując wysokie ogrodzenie. Riko też miał taki kawalątek kołderki i też mógł tam przeskoczyć... kiedyś, jak łańcuch nie był zaplątany w siatkę... Czyli właściwie miał tyle do życia, ile widać na zdjęciu, nigdzie więcej nie sięgał. Wieczorem się kładł gdzie stał, a rano wstawał tam, gdzie leżał...

Zwierzaki zostały zabrane jeszcze tego samego dnia. Nasi nie mogą znieść, że nie mogą pozdrowić byłych właścicieli, ale babcia nie ma ani numeru telefonu ani adresu... Nie można jednak zostawić było psów ani jednego dnia dłużej. 

Sara i Riko już mieszkają u nas. Sara okazała się niezwykle inteligentną suczką! ...i ŁADNĄ...

Ma 8 lat, zna komendy, nic nie zapomniała przez ten czas w zamknięciu. Ma w sobie sporo energii, gdzieś w genach pewnie ma psa rodzaju husky, bo to oko błękitne ma pięęękne.... Przylepa jest przy tym też! Tylko by się kleiła do nóg, do rąk, wszystko jedno, byle bliżej człowieka! Stęskniła się psiolaska i teraz by najchętniej nadrabiała cały ten czas z odwiedzinami człowieka co kilkanaście godzin.

Riko jest młodszy, ma 2-3 lata. Na początku mieszkał w domu, ale pewnie już tego nie pamięta...


Nie pamięta już spacerów, właściwie trzeba będzie go wszystkiego nauczyć. Wie za to na szczęście, że ludzie są dobrzy, że nie trzeba się ich bać, że człowiek to dobre słowo i podrapanie za uchem. Już go nasi nauczą wszystkiego, powyprowadzają na spacery, przyzwyczają do smyczy, pewnie chłopak nie raz i nie dwa pobiega sobie na lince. Jest jeszcze młody, wygląd ma szczeniaka, może mu się poszczęści i znajdzie szybko dom z cierpliwymi dwunożnymi, którzy mu przypomną mieszkanie w domu...

Inna historia - oj... naszym dłuuugo same nosy się zatykały na samo wspomnienie... Długo obracali się wokół siebie i czuli (chociaż czuć nie było), że jednak może jeszcze raz wypiorą ubrania...

Ktoś zgłosił, że w pewnym mieszkaniu mieszkają cztery psy, które nie wychodzą na zewnątrz i że widać, że takie są szczupłe bardzo i tylko szukają wzrokiem czegoś do jedzenia. Nasi pojechali. Znaleźli budynek, znaleźli mieszkanie, weszli do środka... Podłogi nie było widać. Była zawalona w większości puszkami, szmatkami wszelkiej maści, gdzieś leżał materac, gdzieś stał rower, gdzieś kanapa... Czeego tam nie było! Znaczy wiem czego - porządku nie było! Wspomniałem, że w większości podłoga była zawalona tym i owym. Co było tam, gdzie nie było śmieci? No jakby to napisać... No to, co zostaje kiedy coś zjemy. Znaczy kiedy zjemy, to się przetrawi i... no tego... I to było właściwie nie tylko na podłodze, bo jak pies wdepnął, a potem przeszedł się po kanapie, to tam też to rozniósł... I tego nie ubywało, bo nikt nie sprzątał, wręcz przeciwnie... A że mieszkanie prawie nieotwierane, okna właściwie wcale... to się tak kisiło wszystko.


I w tym wszystkim cztery psy. Jedno trzeba przyznać - miały czystą wodę! Ciężko uwierzyć, ale jednak! Za to jeść nie było co, bo czasami tylko kawałek suchego chleba czy trochę kaszy, czasami coś się zawieruszyło, więc psy też dokładnie badały podłogę, żeby znaleźć coś jeszcze do zszamania...


...a wiecie, że psi węch jest psiliard razy lepszy niż ludzki? Potraficie sobie wyobrazić, co czuł pies, jeśli dwunożny nie mógł tego znieść??

Nasi przywieźli ze sobą karmę, na wszelki wypadek, bo nie wiedzieli, co zastaną. Czterołapy próbowały się do niej dobrać przez zamknięte worki, takie były głodne i spragnione czegokolwiek, co PACHNIE tak przyjemnie! Jak się worek otworzył to jeden przez drugiego łeb wsadzał i wyjadał! Tylko jedna suczka nie miała siły przebicia... Mała, biała, w czarne kropki, najchudsza z całej czwórki, nie dość, że przeganiana, to jeszcze koledzy na nią kłapali zębami!


Nasi w końcu zapytali się "opiekunki", gdzie ona śpi, bo w mieszkaniu niespecjalnie było gdzie. I ta dwunożna odpowiedziała, żeeee wcale nie śpi w tym mieszkaniu! Że ona u sąsiadki mieszka! No wiecie... Zbyt intensywny zapach był dla pańci? Za brudno? Ojej, i nikt nie pójdzie posprzątać!? ...a teraz uważajcie... Pańcia czworonogów ma syna. I nie zgadniecie, gdzie musiał spać.... Takie mu się nieszczęście przytrafiło, że w dodatku nie działają mu oczy, więc nie widział, w jakich warunkach spędza noce, ale czuł NA PEWNO! Ech... Ważne, że dwunożna ma wybór i wybiera najlepsze wyjście dla siebie nie patrząc się na innych...

Nasi stwierdzili, że takie warunki dla psów są nie do przyjęcia! W dodatku przy takim karmieniu, a raczej niekarmieniu, ze zwierzakami byłoby coraz gorzej, coraz bardziej zaczęłyby się kłócić między sobą, a ta kropiata suczka to już w ogóle miałaby kiepsko... Stwierdzili więc, że odbierają całą czwórkę jeszcze tego samego dnia. O!

I tak do schroniska trafiły:

Smerfa, lat 4.


Taka całkiem fajna ta psiolaska, nieprawdaż? Spokojna jest i spacerki lubi. Kto by nie lubił po takich przeżyciach... Teraz świeża ściółka pod poduszeczkami, szum wiatru, słońce przebijające się między drzewami, ŚWIEŻE powietrze! Smerfa się pewnie jeszcze rozkręci trochę, ale fajnie by było, gdyby jej ktoś pokazał prawdziwe, psie, fajne życie!

Dalej mamy Norę, lat 5.


Rzucić się mogą w oczy te jasne kreski na nosie... Ech, lepiej nie będę pytać, co się jej stało kiedyś... Może sięgała po kolejny kawałek suchego chleba i inny zwierz stwierdził, że właśnie ta kromka jej się nie należy! I taka będzie teraz z kreskowanym nosem...  Psiolaska niebardzo umie na smyczy chodzić, ludzi też się trochę boi... Wszystko zatem przed nią i przed wolontariuszami! Chyba, że znajdzie się wcześniej ktoś, kto będzie gotów ją tego nauczyć już w normalnym domu...

Kolejna to 2-letnia Aza.


Ooooj jej się wydaje, że jest wielkości owczarka! ...tymczasem owczarkowe ma tylko uszy, wielgachne takie! Reszta jest całkiem malutka. Z nią tak łatwo nie będzie. Znaczy owszem, swoich ludzi będzie kochać aż po grób, ale żaden obcy niech nie próbuje nawet stopy stawiać na Azowym terenie! W michę sobie dmuchać nie da, coś mi się wydaje, że to ona była szefem, znaczy szefką, w tej bandzie...

Najmniejsza i najbardziej poszkodowana była Perełka...


Ale o niej napiszę jedynie tyle, żeeee niedługo po trafieniu do schroniska poszła do domu! Mam nadzieję, że wszystko u niej w porządku i że pilnie uczy się prawdziwie psio-domowego życia.

No widzicie... Takie to mają dwunożni pomysły. Byle im było wygodnie, byle im się lepiej żyło. Mają wybór. Zwierzaki nie mają wyboru. Nie uwolnią się same z łańcucha, nie dopną kilku ogniwek do uwięzi, nie otworzą sobie drzwi, nie posprzątają po sobie, nie ugotują obiadu, nie kupią karmy. Są zależne od dwunożnych, a ci są odpowiedzialni za swoje czworonogi... Znaczy tak się mówi, że są odpowiedzialni, bo nie wszyscy się tak czują. Wybierają najprostsze rozwiązania nie patrząc na nic, na nikogo... Później się cieszą, że ktoś im zabrał problem i nawet nie widzą swojej winy w całej sytuacji... Tylko zwierzaków szkoda... Ale wiecie co, słyszałem, jak nasi rozmawiali, że "karma wraca". I to ponoć wcale nie chodzi o te kulki sypane nam do misek! Ponoć jak robimy dobre rzeczy, to wraca potem do nas dobre, a jak robimy złe, to wraca złe. I wiecie, nie trzeba nikomu nic źle życzyć, ja nie życzę! Od tego jest karma... żeby wrócić... Poczekamy więc...

-----------

P.S....... pamiętacie kawałek prywaty w P.S.ie z poprzedniego posta...? Zapeszyłem... Zapeszyłem, jak nic... Teraz mam prośbę, skoro byłem taki nierozsądny.... Trzymajcie kciuki tak bardzo mocno, zaklinajcie, dmuchajcie, plujcie przez lewe ramię, cokolwiek róbcie, co uważacie za dobre na zaklinanie.... Zaklinajcie moje uszy, bo ostatnio byłem na konsultacjach i nasi razem z psiowetem tak dziwnie kręcili głowami w prawo-lewo, a nie góra-dół... I Kiero taki smutny chodzi odkąd wróciłem... ech... niemądry ja, za wcześnie chciałem się cieszyć...

środa, 18 listopada 2015

Czyżby zaginione bliżniaki? Niezła zagwozdka!

Bywa czasami zabawnie! Stoją wolontariusze na placu, odpoczywają między spacerami, między nimi psy przechodzą i słychać...
- Ten Herbi to sympatyczny, nie?
- Co ty gadasz, to Paryż jest! Widzisz, że nie ma Miłej, znaczy Paryż! A tam leci Orkan z dwunożnymi!
- Nieee, pomerdało ci się, to Kirbi, jest o pół tonu ciemniejsza! A tam? To Roxia czy Briko??
- Yyy... czekaj, stanie bokiem, to zobaczymy...

Dobrze, że JA jestem taki niepowtarzalny, mnie nikt z żadnym innym psem nie pomyli. Ale czasem jest wesoło i dla niektórych to może być niezła zagwozdka!

Na przykład to jest Herbi:


Dołączę jeszcze to zdjęcie, lepiej widać...


 Aaa teeerazz, proszę bardzo:


I co, i co?? Herbi, prawda? Aa guzik! Bo na trzecim zdjęciu jest Paryż!

Paryż przybył do schroniska niedawno. Na początku był nieśmiały i ciutkę zamknięty w sobie, ale później, jak już zobaczył, że u nas jest właściwie całkiem fajnie, jest dużo głasków, spacerów i miłości, to zmienił się w całkiem fajnego psa! Poznali już się na nim wszyscy i często kiedy przychodzi taki dwunożny, co nie jest wolontariuszem, to też prosi o Paryża,żeby go wyspacerować!

Herbi natomiast czeka na dobry dom już dwa lata... Też jest całkiem przyjacielski i jak już wyjdzie ze schroniska do lasu i przewącha dwie pierwsze proste, to już potem robi się całkiem miziasty! Sam się dopomina o kontakt, a maślane oczy robić umie... Mieszka z Miłą i całkiem się dobrze dogadują. Z innymi psami nie jest tak różowo... No i z oczami ma Herbi problem, bardzo za szybko zaczęły mi bieleć, ale co robić... W kochaniu ludzi to jednak nie przeszkadza!

Albo tutaj patrzajcie:


...i tu:


I co, no jeden pies! Tylko o dwóch imionach. Na górze ma na imię Orkan, a na dole Kirbi. To ci heca!

Kirbi jest u nas prawie rok. Nie było z nią łatwo, zresztą dalej nie jest. Kto jej nie zna, ten widzi przestraszoną psiolaskę, która co prawda nie kłapie zębiskami, ale kulturalnie daje do zrozumienia, że nie ma ochoty na zawieranie znajomości... Trzeba ją przekonywać do siebie, ale jak już Kirbi dobrze pozna wolontariusza, to zmienia się w przekochaną kudłatą psią dziewuszkę, łagodną, oddaną i radosną! Szczeniaczkowa wersja Kirbi jest tylko dla wybranych! Ale zapewniam, że jest druga strona, nie tylko ta, którą widać na wiatach... Się sam przekonaj najlepiej!

Orkan zaś jest w schronisku kilka miesięcy. Też na początku był wycofany, ale on szybciej dał się przekonać do wyjścia ze skorupki. Teraz jak któryś z wolontariuszy do niego wejdzie, żeby zapiąć w szelki, to ten już do nóg się klei i tylko miziaj! Skubaniec wie, że jak już dwunożny do niego wszedł ze smyczą pod pachą, to murowane, że na spacer wyjdzie, więc przedłuża ten czas miziania ile tylko może! Wychodzi na spacerki nawet z nie-wolontariuszami, z całymi rodzinami, a to znaczy, że jest już uznany za całkiem fajnego psa. I już!

Tutaj pewnie będzie się trudniej nabrać, bo jedno zdjęcie mam w słońcu...


...a drugie w cieniu...


Ale Wam mówię, że jak się zobaczy ni z tego, ni z owego w lesie, czy na placu, to jak bum-cyk-cyk to niektórzy muszą długo rozmyślać, cóż to człapie.

Tymczasem na pierwszym zdjęciu jest Birko - pies taki, co to musi mieć solidnego opiekuna. Musi być solidny pod każdym względem! Briko musi wiedzieć, kto w domu rządzi. Nawet, jak jest drugi pies, to też trzeba pilnować, żeby całkiem go nie zdominował, taki to Briko jest... Mógłby być jednak jedynym psem w domu, mógłby codziennie biegać ze swoimi dwunożnymi kilka kilometrów, mógłby potem wracać na swoje legowisko i zasypiać wzdychając z zadowoleniem... Takie to życie jego mogłoby być...

A Roxia? Roxia też idealna na dłuuuugie spacery, aż się rwie do biegania! Czasami jej się zdarzy pociągnąć na spacerze, ale nie ma się co dziwić, przecież wychodzenie do lasu raz na kilka dni nie wystarczy, żeby być tak całkiem grzecznym i chodzić na luźnej smyczy... Radości też w niej tyle, że wszystkie smutki będą zwiewać, gdzie kocimiętka rośnie, kiedy Roxia będzie w pobliżu! Kto zechce się przekonać?

Widzicie? I nic dziwnego, że odwiedzający często pytają o rasy. Jak im mówić, że to wszystko kudelki, skoro bywa, że mieszka kilka podobnych czterołapów? A jeszcze jak się okazuje, że charaktery podobne...

------

P.S...... Pamiętacie, że miałem operację, prawda...? Nie chcę zapeszać, ale tak po cichutku napiszę na samym końcu, malutkimi literkami, że... chyba coś zaczynam słyszeć... Ale na razie ćśśśś... bo sam nie jestem pewien, czy mi się zdaje, czy faktycznie coś czasem szczeknie, a czasami ktoś zawoła "BIDEK, zostawże ten KOSZ na ŚMIECI!"............

niedziela, 15 listopada 2015

Nasi nie tylko szukają domów. Sami je dają! Część III.

Kolejny odcinek z wieściami z domów! Bo to nie jest tylko tak, że nasi namawiają do adopcji. Oni też dumają jak by tu przygarnąć kolejnego zwierzaka! Dwa poprzednie odcinki były o psach, a dzisiaj będzie o sierściuchach. Tak, tak! Sierściuchy też u naszych znajdują kolana do poleżenia! Mało tego... Będzie o samych takich specjalnej troski. Których inni się bali, omijali szerokim łukiem, zachwycali się moooże, ale z daleka...

Saban i Mahad dłuuuuuugooo szukali domu. Bardzo długo. Mieli swoje specjalne ulotki, mieli wydarzenie, na blogu było o nich kilka razy...


Ten w czarnej masce to Saban. I to właściwie on miał tego pecha i skądś podłapał... białaczkę. Kocia białaczka to takie paskudztwo, że może zarażać inne koty, ale psy, chomiki, świnki morskie i inne sierściaste mogą spać spokojnie - nic im nie będzie. Ten bardziej biały kocur to Mahad. On miał mniejszego pecha, to białaczki nie miał, ale miał za to małego peszka - skumplował się z Sabanem... Nie zaraził się od kolegi, ale wystarczyło, że razem mieszkali - to też odstraszało. Ech... Mijały miesiące, koty dostawały... kota w izolatce. Miały swoje własne pomieszczenie z zabawkami, ale cóż - nikt nie miał czasu, żeby z nimi siedzieć godzinami, więc wiadomo, że im się nudziło. Wieszał się Saban na drzwiach i machał łapką do każdego, kto zajrzał do budynku. Żal było naszym, ale starali się jak mogli, żeby dom znaleźć...

Aż tu dnia pewnego, jedna z naszych z Miasta Ciuchci i Pary postanowiła przyjechać do nas, żeby adoptować jednego chorego kotka... Wtedy jeszcze nie chodziło o żadnego z tych, co wyżej. Przyjechała, porozmawiała i okazało się, że ten, po którego przyjechała już właściwie prawie jedzie do pewnego domu, więc nasza zdecydowała, że w takim razie zapozna się z Sabanem - wszak on też jest kotem specjalnym... Jak poznała jednego, to i drugiego kocura, a jak zdecydowała się na jednego... to przecież Mahada nie zostawi! Zwłaszcza, że kocury przyzwyczajone do siebie, dobrze się dogadują. A jak w domu już mieszka pies, zamieszka jeszcze jeden kot, to i drugi już nie robi różnicy! I tak Sabanowo-Mahadowa kociarnia wyjechała do domu, gdzie zaaklimatyzowała się błyskawicznie!


Saban zachowuje się całkiem zdrowo, tylko czasami się budzi z zieloną girlandą na nosie... Najważniejsze, że dwa kocury się ze sobą nie nudzą! Razem jedzą, razem się ganiają po nocach, spanie też synchroniczne:


A pies? Psiolaska znaczy, całkiem w porządku! Może do zabaw jest dla sierściuchów za szybka, ale jak wraca zmęczona po spacerze to wtedy oba są odważne i same zaczepiają! Warto było czekać na taki dom...?


Saban mówi, że WAAAAAAAAAAAAAAAAARTO!


A teraz o innej naszej dwunożnej. Takiej dwunożnej, co to tylko patrzy, który starszy, chorszy, który specjalnej troski... I tak do jej świata wkroczył... Bazylek.


Dostałem ostatnio dłuuuugi list od Bazylkowej-i-nie-tylko Pańci, a że napisała tak, że nijak nie umiem i nie wiem, co skreślić, i zresztą nie chcę, bo wszystko jest napisane tak ciepło, że wszyscy muszą przeczytać, to cytować będę:

"Od początku mojego wolontariatu ciągnęło mnie do tych najbardziej w kąt zaszytych, najbiedniejszych, starszych, najbardziej omijanych - czasem z powodu ich urazu psychicznego, czasem z powodu jakiejś „inności”, czasem choroby. Tak było z moim Bazylkiem, którego mimo paru miesięcy pobytu w schronie nie kojarzyła większość pracowników i (nielicznych wtedy) wolontariuszy. Był sobie staruszek, który nie szczekał (okazało się, że prawie nie słyszy), kaszlał i leżał w kącie (poza przeziębieniem miał bardzo chore serduszko), nawet do jedzenia nie biegł zbyt ochoczo (miał gnijące zęby…). Ale to na mój widok przez kratę podawał mi łapkę… Wybrał mnie, i został moim przyjacielem. Przez pięć lat wspólnego życia dowodził mi każdego dnia, że warto było! Miałam jego bezbrzeżną miłość, okazywaną na każdym kroku, miałam obrońcę i przytulaka, mądrego i pełnego optymizmu. Dlatego mogę śmiało zachęcać wszystkich: może ze staruszkiem częściej będziesz odwiedzać weterynarza, może spacerować będziecie wolniej i bardziej „krajoznawczo”, ale każdy Twój  trud oddany Ci będzie, człowieku, tysiąckrotnie. Staruszek jak już zrozumie, że jesteś JEGO, będzie kochał i dawał całego siebie, a nawet więcej! I nie zajmie Ci wiele czasu w życiu, może rok, pięć, może tylko chwilkę – jak Gryziu (inny staruszek, którego ostatnim wspomnieniem byłyby kraty kojca, a nie ta nasza dwunożna... dopisek: Bidziu). Ale to będzie niezwykła chwila!.."

Bazylek całkiem niedawno odszedł... tak wiecie... z Majką... Odwiedza jeszcze swoją-naszą dwunożną...

Miałem jednak dzisiaj o sierściuchach pisać! Na chwilę wkradł się Bazylek. To teraz wracam do tematu! Napiszę tylko szybko, że mieszkała u nas taka jednak sierściuszka, chora, spondelylozę miała czy coś... Chodzi o to, że sztywnieje jej kręgosłup i przestaje przypominać taki prawdziwie koci, giętki... I się chyba ludzie bali, bo Leska czekała i czekała... A jak jej się czekało i jak to się stało, że przestała czekać opowie znów ta nasza!

"Przy zaglądaniu na stronę Schroniska zobaczyłam info o dorosłej kotce, która cierpi na paskudną chorobę, od razu zerknęłam. Nie jestem już zbyt aktywnym wolontariuszem, ani moja kondycja, ani codzienne obowiązki już na to nie pozwalają, ale cóż, poszłam pogłaskać bidulkę. Ogłoszenie zachęcające do jej adopcji ukazywało się już od kilku miesięcy – bez skutku. Okazało się, że jest gorzej, niż myślałam. Lesia leżała nieruchomo w swojej budce. 


Próby pocieszenia jej, pogłaskania przez opiekunów przeważnie kończyły się gryzieniem. Wyglądało to jak poważna reakcja bólowa na każdy dotyk, związana z postępem spondylozy. Kocia miała pusty wzrok, nie chciało jej się za bardzo jeść, miała kłopoty z wypróżnianiem, jeśli wstawała, by zrobić parę kroczków do kuwety lub do miseczki, odbywało się to na niepewnych łapkach… Podeszłam, pomyślałam: a co tam – i zagadałam…

Smutna była Lesi odpowiedź - ale pozwoliła mi się pogłaskać! Byłam zaskoczona, przecież tyle ostrzeżeń słyszałam… Nie ugryzła mnie tego dnia, ani następnego, zaczęła nawet podnosić się na mój widok. Niestety, rokowania co do jej stanu były bardzo ostrożne. A kiedy na moich oczach spróbowano dać jej pospacerować po kociarni, zobaczyłam przerażone nieszczęście, które nie było zdolne nawet do jednego kroku! Nie było tego w planie, ale cóż… leżeć i dostawać jeść może równie dobrze w moim domu, prawda? Leki podawać umiem, drogę do weta znam. Teraz tylko przekonać do pomysłu domowników i już… A, nie „już”. Nasza kotka rezydentka, uratowana przez dobrych ludzi przed śmiercią pod śmietnikiem, jest przecież nosicielką kociego kataru! Okazało się jednak, że możliwe jest zabezpieczenie nowego kota przez dodatkowe szczepienie. I tak się stało.

To, co przeżyliśmy później jest najlepszym dowodem na to, że DOM jest najlepszym lekarstwem na bezdomniackie problemy. Bo Lesia już chwilę po otwarciu kontenerka w domu okazała się całkiem ruchliwym, ciekawskim gościem. Grzecznie ominęła syczącą gospodynię i obeszła wszystkie dostępne kąty. Po chwili okazało się, że poziom podłogi, to za mało, i po prostu wskoczyła sobie, tak! wskoczyła! na moje kolana! A godzinę później było jej wszędzie pełno! Jej – biednego, bólem skręconego biedactwa, bez sił w łapkach! 



Jak wielka była jej depresja w schronisku…

Teraz Leska – Lesia - Bulbulina bez skuchy wskakuje na parapet, na kanapę, nie odpuści żadnym kolanom, żadnym chętnym do miziania rękom. Jest miłą gadułką i dyplomatką, z kotką-rezydentką są już w świetnej komitywie i razem zaczęły buszować w „psim sektorze”. Grzeczna, mądra, rozumie zasady panujące w domu, zakazów nie trzeba jej długo powtarzać, nie robi problemów z zabiegami zdrowotnymi, bo jednak obserwować i wspierać trzeba stale, taki kręgosłup już  nie wyzdrowieje. Ale nie ma bólu! Za to jest  spory apetyt, otwarcie i wielkie wyczulenie na domowników. Lesia wybiega z Szarusią na schody...


...gdy ich ludzie wracają do domu, zagaduje, gdy zbyt długo tkwi się w jednym miejscu, wylizuje do czysta każdą – również nie swoją – miseczkę; właściwie jedyna niedogodność, to jej „słabsza trafialność” do kuwetki, ponieważ Lesia nie zgina się tak jak zdrowy kot. Ale i na to znalazł się sposób.

Nie wiem, co będzie, spondyloza nie mija, wręcz przeciwnie, usztywnia ciało i dodaje dolegliwości, ale cóż, częściej się wszyscy uśmiechamy, więcej „traktorków” w domu rozbrzmiewa, psią nudę rozprasza ciekawski koci nosek – czegóż chcieć więcej?

 


 Prosimy o dobre myśli i trzymanie kciuków za jak najdłuższy czas bez komplikacji! I bardzo wszystkim polecamy Kaszmira i inne dorosłe koty schroniskowe, czekają na swoją szansę u Was!

Cudownie opisane, prawda?? O kurczaki, muszę się pilnować, bo jeszcze konkurencyjnie mnie ktoś w blogowaniu zastąpi! Oooo nieeee.......

A tak na serio - ja jeszcze dopiszę, że Leska ma taką specjalną umiejętność. Na hasło "Leeesiaa, chodź, tabletki trzeba wziąć!" - sierściucha wybiela kropki! O:


...i potem ta nasza dwunożna może chodzić i szukać, i znaleźć nie może, bo przecież sierściuch biały w czarne kropki ma tabletę dostać, a nie taki śnieżny... hyhyhyhyhy!

Ooooj, sierściuchom się udało... Takie domy, że choroby uciekają! Tyle dobra tam jest i ciepła, i miłości, i dobrych myśli, że żadne dolegliwości nie mają już miejsca!

Dooom jest lekiem na caaaałe złoooo i nadzieją na przyyyszły roook... Ktoś by musiał taką piosenkę napisać, dobry tekst!

środa, 11 listopada 2015

Różne różności! Tyle dni i tyle wrażeń!

Słuchajcie... znaczyyy czytajcie. Tyle się działo ostatnio, że nie wiedziałem co wybrać. Nie wiedziałem i koniec, tyle się działo. Postanowiłem więc, że moooże będzie trochę miszmaszowato, ale za to opowiem o wszystkim na raz, co chciałem!

Zacznę od piątku. W piąąąteeek małe stadko dwunożnych nazwanych Grupa Drewno zorganizowało śpiewy w Galerii w centrum miasta. Jedna z Drewnianych jest jednocześnie nasza! Puszczali mi, ale moje uszka tylko wyglądają, one nie są do słuchania. Dodają mi uroku, ale poza tym zupełnie nie działają. Może ktoś z czytacieli był, ale jak nie - to proszę bardzo, oto Grupa Drewno:


Dżokej słuchał i mówił, że fajne. On mi przekłada to na język psiomigowy, dużo rzeczy mi przekłada, dlatego dużo rzeczy wiem. I ta Grupa zrobiła ten koncert specjalnie dla nas - zwierzaków ze schroniska.


Prosili wszystkich, żeby wzięli ze sobą różniaste woreczki z jedzonkiem, kocyki, ręczniczki, co się da! Jak ktoś nie miał kiedy kupić czy coś, to stała też puszka na banknotki i monetki. Mam też podsumowanie! Otóż... zebrało się: ponad 360zł, 35kg karmy dla szczekaczy i 8kg karmy dla miałkaczy, do tego 19 miękkich rzeczy do leżenia i inne różności!

Kołderkę testowałem. Bardzo testowałem nawet! Patrzajcie:


Miętkość i wygoda!

-------------

Dalej była sobota, aaa w sooboootę testowałem kogoś na jednego z naszych. Znaczy osoba kandydująca była już schroniskowo-nasza od dawna, ale od soboty jest jeszcze bardziej nasza, bo stowarzyszeniowa! A to znaczy, że może jeździć i walczyć o zwierzaki! I ja robiłem test ostateczny! Wyglądało to tak:


hyhyhy, trochę może i ściemniłem, że trzeba to przejść, ale nie zaszkodzi porządne masowanko i drapanko po klacie! Żeby jednak nie było, że to tylko dla picu, podreptałem do Kiera i mrugnąłem, że wszystko ok, można przyjmować do grona IDeZetowców, a co!

-----------

Kolejna rzecz do opisania też w sobotę się zdarzyła! W naszym mieście jest taki klub, co się nazywa OneLove. Jakiś czas temu adoptowali wirtualnie naszego Dibo, ale nie spoczęli na trawie (czy jak to się tam mówi)! Później przyszli do schroniska, żeby nakręcić film i zachęcić do pomocy. Jak ktoś nigdy u nas nie był, to się przejdzie razem z nimi:


Dwunożni z OneLove wpadli później na to, żeby zorganizować w klubie koncert, a cały dochód ze sprzedaży biletów przeznaczyć na lekarstwa dla nas - zwierzaków! Jak postanowili - tak zrobili, właśnie w sobotę! Ludziska nie zawiedli, bo ponad 3 tysiaki zebrali i 80kg żarełka dla czterołapów! Niemały klub, to i niemało zebrali, psiekstra po prostu!

------------

Iiiii teraz o imprezie dwudniowej! W sobotę i w niedzielę trwało budowanie domków dla sierściuchów miastowych. Czyli tych, no... wolno bytujących. Nie wiem, dlaczego wolno, przecież one całkiem szybkie... W każdym razie - budki zaplanowali budować koordynatorzy szkolni klubu żużlowego Falubaz. Bardzo to znany klub jest i bardzo znany żużel! A jak to i to jest znane, to i stadion ohohohooo jaki znany! Wiecie, że byłem, bo już o tym pisałem w poprzednim poście. Kto nie pamięta, albo co gorsze, nie czytał, ten niech się wstydzi i niechże się cofnie o jeden wpis, na dole jest zdjęcie z rundy honorowej.

Wracając do budowania budek - budowaaaliii aż im materiałów zabrakło! Zakończyli z imponującym wynikiem:


24 budki! Musiałem palce od Dżokeja pożyczyć! Superanckie wyszły, a jeszcze ponoć zostały pomalowane w falubazowe barwy, tylko ja jeszcze nie widziałem... Ale na pewno wyglądają psiekstra!

-------------

Dalej był poniedziałek i też całkiem niezła przygoda. Otóż... trafił do nas pies. Nieduży, niemały, taki w sam raz. O:


Pies miał wszczepioną taką fasolkę pod skórę, się to CZIP nazywa i dzięki temu dowiedzieli się, że zwierz ma na imię Kajtek, ma lat dziesięć, a jego właściciel mieszka 25 kilometrów od schroniska. Numeru telefonu nie było, więc poogłaszali na stronie i poprosili jedną z naszych, która mieszka też 25km od schroniska, w tym samym mieście, żeby zajrzała pod ten adres...

W tak zwanym międzyczasie, między ogłoszeniem a odwiedzinami napisał ktoś, że kojarzy tego psa, że chyba zna właścicieli, że tacy są... niemili... i kilka informacji tam jeszcze było, że ta nasza się nawet trochę zlękła na samą myśl, że tam pojedzie z wieściami o psie. Nasi mieli różne scenariusze - a to, że psiaka specjalnie się ktoś pozbył kilkanaście kilometrów od domu; a to, że nie będą go chcieli z powrotem; a to, że różnie w ogóle może być... Trzeba było się na wszystko przygotować, ale na to, co się stało, nie sposób było nijak i tego scenariusza nie przewidzieli...

Nasza się zebrała w sobie i pojechała... Poszła pod drzwi, zapukała... Otworzył pan. Właściwie można go nazywać bardzo-duży-pan. Wysoki (a że ta nasza niebardzo odrosła od ziemi, to wogóle to był dla niej bardzo-bardzo-duży-pan...) i dość szeroki, ale to też z racji wzrostu... I zapytał się dość grubym głosem "O CO CHODZI??" ...o psa... "NO SŁUCHAM??" ...ma pan psa?... "TAK, ALE się zgubił, właśnie ogłaszam...". No to nasza mówi, że pies się odnalazł i.... nie dokończyła...

Bardzo-duży-pan się rzucił na tą naszą niewysoką! ...do ściskania się rzucił... a kiedy się oderwał, okazało się, że oczy ma mokre, policzki czerwone i mówi, że życie ma uratowane, że jego pieseczek, że tyle się naszukał... CHLIP... Nasza zdjęcie pokazała, czy to na pewno ten pies...?


No tak! I pan znów przytulać zaczął i krzyczeć, że jego Kajtuś, że przecież on 10-letni, że to cały świat jego jest, że w lesie byli i pies się zapodział... Ta nasza już też poczuła, że zaraz się rozklei z tego wszystkiego, chyba tylko szok jej na to nie pozwalał! Takiego czegoś nie przewidzieli! Szybko wytłumaczyła, gdzie trzeba jechać, co trzeba mieć ze sobą...

...i dalej się działo w schronisku. Pan przyjechał, porozmawiał w biurze i kiedy wszystko było załatwione, poszli po psa na wiaty... I tym razem z kolei ta nasza biurowa o mało co się nie rozbeczała, bo ten bardzo-duży-pan wynosił swojego Kajtka na rękach, a łzy jak grochy po polikach mu ciekły...

...i nie mogłoby tak być z każdym znalezionym gdzieś przy drodze zwierzem...?

-------------

Uffff, i tak doszliśmy do wtorku! Czyli do wczoraj, bo to noc już. Wczoraj to się dopieeeero dziaaało! Miałem operację! Poważną bardzo! Ale po kolei...

Najpierw to się wybrałem do miasta ohohoooo jak daleko od naszego schroniska! O, tutaj robimy sobie słitfocię w samochodzie:


...jak dojechaliśmy na miejsce, zażądałem chwili relaksu... Należał mi się przecież po długiej podróży:


...a potem przyszedł ktoś i mi poczarował, poczarował, zrobił KUJ i jakoś potem zupełnie przypadkiem zrobiło się seeennnieeeee........


...potem było długo, długo nic, ale słyszałem po wszystkim, że naprawiali mi uszy. Nie wiem, czy będę słyszał, ale głównie chodziło o to, że mam cośtam w środku skostniałe i coś się przytyka, i coś się tam dzieje takiego, że bakterie założyły w moich uszach całą kolonię i już nawet wynajdują koło i zaczynają toczyć wojny między plemionami... I dzięki tej operacji może wreszcie uda się wysiedlić te żyjątka raz na zawsze i będzie mi lżej o wiele!

W każdym razie, po dłuższym czasie wreszcie wylazłem... Przypominając bardziej lampę niż Bidka...


...łapki mi się trochę rozjeżdżały, ale jechałem z dwoma dwunożnymi, więc nie mieli problemu, żeby mnie wtarabanić do samochodu...


...uffff, męcząca to była przygoda... Wieczorem znów byłem na swoim posłanku, na kołderce, przy kaloryferku i kumplu-piesku pluszowym... i w abażurze...


---------------

A teraz, na zakończenie: PODZIĘKOWANIA.

DZIĘKUJĘ WSZYSTKIM, którzy przyczynili się do tylu pozytywnych spraw w te kilka dni! Dziękuję Grupie Drewno i Galerii U Jadźki, gdzie odbyły się śpiewy, dziękuję ludziom, którzy przynieśli wszystkie dary... Dziękuję klubowi OneLove za organizację koncertu, dziękuję zespołom grającym i maaaaasie luuudzi, którzy przyłożyli się do wyników zbiórki! Dziękuję wszystkim, którzy budowali z Falubazem budki dla sierściuchów... Dziękuję właścicielowi Kajtka za pokazanie, że miłości do zwierzaka nie należy się wstydzić w żadnej sytuacji! Dziękuję panu psiowetowi, który naprawił moje uszka i naszym, którzy mnie zawieźli tyle kilometrów!

I wiecie, co jeszcze...? Ja mam opiekunów wirtualnych... Dużo ich mam, bo są nimi uczniowie z klasy 5 ze szkoły podstawowej w naszym mieście... I wiecie co... Oni jak się dowiedzieli, że muszę mieć operację, to uzbierali specjalnie dla mnie baaaaardzo dużo złotówek.... Uzbierali tyle, że właściwie starczyło prawie całkiem na opłacenie jej, a to naprawdę było baaaaaardzo drogie! Takie złote dzieciaki... Wzruszyć się tylko... chlip... Ogromniaście jestem wdzięczny, że pomyśleli tak o mnie...

DZIĘKUJĘ!

Wasz Bidek, Jego Łyse Uszy i... Klosz...


niedziela, 8 listopada 2015

Fajnie mieć lat naście? Fajnie...

...ale nie fajnie, kiedy ma się cztery łapy i mieszka się w schronisku... Wtedy wiek nastoletni nie jest pożądany, wręcz każdy by chciał je ukryć, ale niestety nie wszyscy mogą oszukiwać...

Troszkę nagiąć datę urodzenia może Dares.


O Daresie pisała Bulba TUTAJ. Tak zwany "pies z interwencji". Kiedyś "uciekł", został znaleziony z czipem, właściciele stwierdzili "nooo dooobra, niech wraaca...". Niechętni, ale jednak właściciele. Nasi po kilku dniach tam pojechali, tknięci przeczuciem niedobrym... Okazało się, że Dares przypięty do jakiejś maszyny, bez budy, bez posłanka, bez możliwości położenia się nawet, bo sznurek za krótki... Nasi wypisali całą listę warunków do spełnienia aby pies miał dobrze, ale kiedy wrócili znów po kilku dniach - jedyne co się zmieniło to dłuższy sznurek... Ech, ten pies to jednak się "zgubił" wtedy specjalnie... Nasi zabrali Daresa, nie było co gadać z niechętnymi dwunożnymi! Czeka teraz psisko niemałe na swój dom, który wcale nie musi być duży... Ważne, żeby mieszkał w nim człowiek, który Daresa pokocha tak bardzobardzo i który wreszcie sprawi, że Dares poczuje się "u siebie"... To pewnie będzie jego pierwszy, prawdziwy dom...

Diego właściwie też może troszkę pooszukiwać...


Prawda, że szczeniak?? Tylko dość duży już... Diego ma właściciela... Wiemy, bo raz już kiedyś ten futrzak do nas trafił i go właściciel odebrał. Kilka miesięcy pomieszkał w domu iii znów do nas trafił! Zawiadomiliśmy właściciela... ale jakoś na tym się skończyło... Pan uznał chyba, że skoro pies zamieszkał w schronisku, to niech mieszka dalej. Szkoda psa... A on taki fajny! Przyjacielski, ludzi lubi i sam ich trąca nosem, żeby się nim bardziej zajęli, poczochrali albo co... Bo głaski też lubi i spacery, i nie jest jakiś przesadnie brykający... Ech, i żeby nie było tak, że się ktoś w nim zakocha, a jak się dowie, że Diego ma 11 lat to sobie odpuści... Byłoby szkoda...

Taner też chyba co rano nos pudruje! Patrzcie, ani pół siwego włosa, a lat ma 11!


Z Tanerem to sprawa niełatwa. Jego trzeba poznać. Dobrze poznać. Nauczyć się, gdzie można dotknąć, a gdzie nie, zrozumieć, dlaczego tak jest... Co się działo z Tanerem przed czasami schroniskowymi - tego nie wie nikt. Ma jakieś blizny na tylnych łapach, ma je wrażliwe, tam jest strefa "NIE GŁASZCZ bo usłyszysz bulgotanie BESTII!". Po prostu trzeba o tym wiedzieć. Nie jest to wina Tanera, pewnie jakiś dwunożny w jakiś pośredni czy bezpośredni sposób maczał w tym paluchy... Jak już psiak kogoś dobrze pozna to jest całkiem fajnie! Się pieseczek uśmiechnie, poprosi o smaczki, przytuli... Tylko trzeba zrozumieć jego lęki i słabości... Ale jak znajdzie się prawdziwie tanerowy człowiek, to przecież wszystko zrozumie...

Nie wszystkie psy mogą liczyć na taką urodę, która na pierwszy rzut oka nie krzyczy "Jestem stary!!". Kross na przykład.


...widzicie to nieszczęście? Krzywe, oczka takie starutkie, siwy pychol... Nie ukryje, że mu liczą 15 wiosen... Ale kocha ludzi na zabój, na kolana się ładuje bezczelnie, domaga się, co mu się należy. Takie staruszki mają specjalne prawa... Plus, że Kross jest malutki, może to mu nieco pomoże w znalezieniu domu? Może przyjdzie ktoś, kogo wzruszy takie starutkie, czterołape nieszczęście, kto zapyta "ile ma lat?" tylko po to, żeby potem zapytać "rozumiem, a czy coś mu dolega?" i to też tylko po to, żeby potem powiedzieć "rozumiem, pytam informacyjnie, czy mamy kupować jakieś leki i na co trzeba przy nim uważać, bo i tak go weźmiemy!". Niestety to zwykle jest "ojej, taki starutki i taaaki bieeedny... A mają państwo szczeniaczki?"... Fajnie się pozachwycać staruszkiem, ale niefajnie dać mu dom... Może tutaj ktoś Krossa wypatrzy i zechce go przygarnąć? Kross pokocha bardziej niż stado szczeniaków!

Ech... Nastoletni dwunożni tacy szczęśliwi są! Pełnia życia, pierwsze chwile samodzielności, więcej swobody... A psy? W stawach zaczyna strzykać, wątroba się odzywa, serce pika nierówno... U schroniskowców jeszcze dodatkowo szanse na dom topnieją jak śnieg w pierwszych promieniach słońca... Smutne to bardzo.

Może wzruszę kogoś, może kogoś natchnę? Może zasieję w czyimś sercu taką małą myśl, że jednak warto przygarnąć takiego nastolatka, pozwolić mu zaznać prawdziwego szczęścia, żeby mógł żyć pełnią życia...

Może...?

--------------------
A w weekend to się działo! Jeszcze nie mam wszystkich zdjęć, ale patrzcie tylko, gdzie byłem!


Byłem na stadionie Falubazu i przeszedłem się po torze! Nieliczni mogą, JA mogłem! Ponoć na zakrętach trzeba się kłaść, ale jak już uginałem kolana to zaraz krzyczeli, że nikt z tego błota mnie czyścił nie będzie, więc mam się nie wygłupiać... Co tam robiłem? Pilnowałem budowania budek dla sierściuchów miastowych! Mam doświadczenie, już kiedyś pilnowałem budowania bud psich, a teraz kocich. Jestem Bidek Budowniczy!

Wrażeń było tyle, że potem padłem na pysk, że tak napiszę dosłownie...


...teraz też padam, więc dziękuję za uwagę i do następnego przeczytania!