Oczami Bezdomnego Psa

niedziela, 28 czerwca 2015

Patyczkowi pasjonaci!

Dzień Dobry! Tu znów ja! Wasz najulubieńszy ostatnio pisaciel bloga! Próbowaliśmy z Dżokejem i Filim, żeby może sami tworzyli, zgodnie z ostatnią biurową tradycją, ale Dżokejowi się literki już rozmazują, a Fili chciał pisać wyłącznie o sobie i ani myślał opisywać cokolwiek innego... Poza tym pchał się z łapami i zadem na klawiaturę, żeby spróbować czy się leży wygodnie... Zostanę więc tutaj na jakiś czas, chłopaki się zgadzają! Znaczy z Dżokejem się od razu dogadałem, a Fili musiał się posłuchać, bo inaczej poznałby taki sam zestaw zębów, jak psiowet ostatnio, tylko ze znacznie bliższej odległości...

W każdym razie, jak się już wszystko poukładało, mogę przejść do tematu. Dzisiaj będzie o patyczkowych pasjonatach! Ja osobiście NICZEGO nie widzę w patykach... Znaczy widze jedynie to, że muszę łapeczki podnosić wyżej, a czasami to i nadrobić drogi, żeby ominąć jakiś, bo niewysoki taki jestem... Przejdźmy jednak do rzeczy! Kogo mamy w ketageorii patyczkolubnej?

Na pewno Helcia!


Nie można jej nie polubić, jest ogromnie pozytywna! Nasi to zauważyli od razu, jak tylko pojechali tam, gdzie sobie mieszkała przed schroniskiem. Plac pusty, jakieś resztki się walały po dawnej firmie, a na środku, bynajmniej nie resztkowa suczka przypięta łańcuchem do budy... Nasi podeszli, a Helcia zaraz ogonem na prawo i lewo, miziać się zaczęła i cieszyć, że żal było odchodzić! Psiolaska, kiedy zobaczyła, że dwunożni goście jej się rozchodzą, zaraz chwyciła patyczka i zaczęła nim wymachiwać i podrzucać. Nawet nasi zaczęli się z nią trochę bawić, ale całego dnia nie mieli na rozrywki, zwłaszcza, że trzeba było czym prędzej sprawdzić, co to za firma taka sprytna, że się przeprowadza bez psa... 

Wkrótce Hela zawitała do nas i tak czeka na jakiegoś stałego rzucacza patyczków... Może i nie jest już najmłodsza, ale znam niejednego młodziaka, który nie ma w sobie tyle szczenięcej energii i radości, co Helunia! 


Brać Helcię do domu! Tyle Wam napiszę, o! Sama wbiegnie na pewno! O ile nie zatrzyma jej w drzwiach zbyt szeroki patyk...

Inną patyczkową psiolaską jeeeest Zandi! Mmmm Zandi jest klawa... Urocza taka i puchata, i to futerko ma takie jak świeżo wyprane... Ja mam takie gładkie włoski, liche, ale Zanduśka ma takie, że zawsze z daleka podziwiam... Z bliska nie mogę, Misiak chyba by mnie zeżarł z zazdrości...


Zandi patyczki uwielbia i wygląda kluskowato-śmiesznie jak za nimi gania, jak się z nimi kładzie, obżera i wogóle.


Mam też film! Jak ktoś nie wierzy, że psiolaska może być tak urocza, że zęby same się w uśmiechu szczerzą, to patrzcie:


Dlaczego ona jeszcze siedzi?? Właściwie mieszka najbliżej bramy z nas wszystkich, widzi ją KAŻDY, kto wchodzi czy wychodzi ze schroniska, ona widzi każdego i patrzy tęsknie... Nie pokazuje tego, bo każdy, kto zobaczy Zandi, bardziej dopatrzy się przepozytywnej suczki, która lubi dwunożnych i wszystkie fajne rzeczy, jakie się z nimi wiążą! Na spacer zawsze jest chętna. Patyczka nigdy nie odmówi. Do głaskania pierwsza. Pies marzenie! I czeka już od roku na dom...

Były dwie psiolaski, czas na płeć męską! Pierwszy będzie Moris. Malutki, pocieszny, zarażający radością tak, że nawet jakby człowiek chciał się złościć na niego i chociaż trochę skorygować jego zachowanie, to niestety... Nie da się, bo się tylko dwunożni chichrają w środku!


Zdjęcia żadnego z patyczkowym Morisem nie mam, mam zabawkowego Morisa:


Morisowi wszystko jedno, byle ganiać, szaleć, aportować, skakać, wygłupiać się, WSZYSTKO może robić, byle nie stać w miejscu! I to, co pisałem na początku o Morisie - na przykład psiurek jak przechodzi przez wiatę, to smycz targa, bo już chce się bawić, już się nie może doczekać, już się tak przeogromnie cieszy, że idzie na spacerek! Nie może tak akurat się bawić na wiacie, bo smycz to smycz. Świętość Wolontariusza! Każdy ma swoją i pilnują jak oczu w głowach! No i ten Moris tak sobie lubi targać. I Wolontariusze wiedzą, że po pierwsze - nie może pies tak się bawić, bo to smycz a nie zabawka, po drugie - jak potarga, to Wolontariusz będzie się musiał tłumaczyć, dlaczego musi dostać nową, a po trzecie - na wiacie obowiązuje spokój i koniec! Szaleństwa to w lesie albo na wybiegu! I próbują nasi krzyczeć FE (trzeba się przedostać głosem przez szczekanie...), próbują zrobić cokolwiek, żeby dać do zrozumienia Morisowi, że NIE WOLNO, ale naprawdę jest ciężko, kiedy cali się trzęsą ze śmiechu, bo trudno o śmieszniejszego psa w schronisku!

Zdjęcia patyczkowego nie mam, ale mam patyczkowy filmik, o:


Przychodzą dwunożni, którzy mają miejsce w sercu na psiaka. W sercu mają miejsca tyle, że i całe schronisko by się zmieściło, ale w domu mogą wygospodarować kawałek podłogi tylko na małe posłanko... Przychodzą więc po małego czworonoga, lubiącego wszystkich, wesołego i pociesznego... I jakoś Morisa omijają podczas schroniskowych wycieczek... Dlaczego...?

Kolejnym, i już ostatnim patyczkowym pasjonatem będzie Biedul! 


Biedul trafił do nas tak, że do schroniska przyszedł właściciel z psem, a wyszedł już tylko właściciel... Nie chciał Biedula i koniec, nawet się nie dowiedzieli nasi, jak miał na imię, nic... I szukajcie takiego pseudo-opiekuna w świecie, jak okruszków w trawie! Bez dobrego nosa nie ma szans, a nasi mają dużo gorsze niż psiejskie, co poradzić... Biedulek siedzi więc u nas i czeka na zdecydowanie lepszego człowieka.

W związku z tym, że to temat patyczkowy, bardzo proszę! Biedul na patykoflecie umie grać, a jakby tego było mało, to jeszcze na plecach!


Taki to śmieszny zwierz! I skakać umie pod niebo samo za patolkiem! Pojętny przy tym bardzo, więc jakby ktoś może chciał sobie z nim po torach takich specjalnych dla psów pobiegać, to pewnie Biedul by dał radę, tylko trzeba by podszkolić, żeby wiedział, kiedy skakać, a kiedy biegać prawo-lewo i takie tam inne, co ja średnio wiem, bo mnie by nigdy nikt nie zabrał na takie zawody, chyba, że jako ruchomą przeszkodę...

I taki pozornie nijaki Biedul, nie za duży, nie za mały, nie za kolorowy i nie za czarny. Ot, kundelek. Cała nadzieja w tym, że ktoś zobaczy go w "akcji" i stwierdzi, że takiego właśnie agenta potrzebuje, bo mu za nudno w życiu, a widać, że z takim psem nudzić się nie da! Nawet jak prąd w domu wysiądzie, to Psianimal Planet zawsze dostępne na żywo!

Tyle na dzisiaj, chociaż u nas to duuużo, dużo więcej jest tych chętnie-biegających za czymkolwiek, co można rzucić, pobiec za tym i przynieść... i nie oddać zwykle... Komu brak takiej czworonożnej radości, zapraszamy do schroniska! Można codziennie innego patyczkowca brać na spacer, sprawdzać, czy to ten jest idealny, czy może jeszcze nie ten. Nie zawsze coś zaskoczy, nie trzeba się zrażać! Prędzej czy później z którymś psiurkiem na pewno...

Zapraszamy! Czekamy...

środa, 24 czerwca 2015

Pac- pac, kto tu teraz mieszka?

- PAC PAC PAC! Pssst, to ja, Tysiak... mogę wejść...? Ech, śpią!

Niech śpią, a ja sobie myk-myk-myk, do skrzyneczki z blogiem popędzę...

Wiedziałem, że prędzej, czy później to nastąpi, że w końcu ktoś w biurze się pojawi, wiedziałem! Taka pustka w ciepełku, między ludźmi jest nie do pomyślenia! Nawet lepiej, od razu milej się dwunożnym robi, jak im coś zamerda przy wejściu, jak czasami sierść przed oczami polata i co prawda nie chcą się przyznać, ale na pewno kochają ten poranny (czasami popołudniowy i wieczorny) rytuał zamiatania psich kudełków!

Co prawda nasz Kiero miał zupełnie inne plany co do dołożenia łap do biura, ale że tak to napiszę... Przyszedł do pracy i już go jedne cztery łapy przywitały hyhyhyhy! A jak już były to nie wygoni, prawda??

Tak oto do biura zawitał Fili.


Mniejszy ode mnie (serio!), drobniejszy (serio, serio!). Jeszcze jedno nas różni. Ja się trochę zamykam w sobie, kiedy obcy do mnie podchodzą, a Fili najchętniej zamknąłby się w czyichś objęciach. Włazi to bezwstydnie na kolana, na ręce, na co się da! Na przypadkowo położone kołdry też...


Właściwie to o mało do domu nie poszedł pierwszego dnia! Przyszli państwo, a Fili na kolanka, tak na bezczelnego! To może jednak wezmą... Filiemu jednak się dwunożni spodobali, owszem, ale tylko dorośli... Jakoś się dziwnie uśmiechał półpaszczą do najmłodszego dwunożnego i lepiej było jednak nie ryzykować... Niemądry! A miałby już własne, prywatne kolana! 

Na zdjęciach nie widać, ale Fili ma łapki. Niedługie i jak biegnie, to ich właściwie nie widać, ale ma:


Jak to małe, pchające się na kolana chuchro wkrótce nie wyfrunie do domu, to niech mi na łapie kolejna narośl... znaczy ten... kaktus wyrośnie!

Tak oto wygląda jeden psi biurownik. Kto jest drugim szczęśliwcem? A bardzo proszę:


Kto rozpoznał?? Pewnie niewielu, o tym psie jeszcze chyba nigdy nie było na blogu... A miało być! To przeznaczenie! Nawet gdyby nie przeprowadził się pod dach, to i tak był opisany. To jakiś znak! Mam moc! Jjjaaaaa! 

Na zdjęciu jest Dżokej. Tak wygląda wśród traw ździebełek:


Nie wypada mi pisać, że całkiem ten Dżokej przystojny... ale umaszczenie ma całkiem jednak ładne, trzeba przyznać. 

O Dżokeju się mówiło zawsze, że nieśmiały jest, że woli budę niż powitanie człowieka, że ogonek to mu zaczyna chodzić dopiero po piętnastym spotkaniu z tym konkretnym wolontariuszem... Oczy mu powoli zachodzą mgłą, może dlatego tak... To dopiero początek i ma u nas reluga... legura... r e g u l a r n i e  zakrapiane oczy, ale to takie paskudztwo, że mogą oczy całkiem przestać podziwiać świat, tylko oby jak najpóźniej to nastąpiło!

Szkoda tego Dżokeja, bo taki niezauważany zupełnie, więc nasz Kiero postanowił, że może jak się go do biura weźmie, to szybciej ktoś go wypatrzy. 

Okazało się, że wśród ludzi psisko wcale nie jest takie "schowam się pod ławą i żegnam się z państwem", jak Bulba zwykła to robić. Dżokej może nie biegnie z merdającym ogonkiem do każdego, ale owszem, podejdzie spokojnie, pogłaskać się da, jak się przestanie, to te pół kroku podejdzie, czyli jednak jakby mu się to podobało, ale wstydzi się jeszcze przyznać.


Za to nie wstydzi się powiedzieć, a raczej wyburczeć, kiedy mu się coś nie podoba. Na przykład nie spodobała mu się ostatnio wizyta psioweta. Nie oszukujmy się, tego akurat psioweta to nie lubi trzy czwarte schroniska! Z daleka wiedzą, że przybył, rozchodzi się to jak faaalaaaa! I ten akurat psiowet chciał sobie Dżokeja obejrzeć. Nie wiem w końcu, czy dojrzał, co chciał, ale na pewno cały zestaw dżokejowych zębisk mógł dokładnie przestudiować, chociaż z daleka, bo psisko pokopytkowało za fotel naszej fotografki i stamtąd burczało...

Jest też jeden współpsiobiurownik na dochodne. Z Albertem było ostatnio kiepskawo... Dalej nie jest rewelacyjnie, ale już nie będe tak na czarno pisać. Albert pomieszkał niedawno w lecznicy...


Oj niewesoło było, nawet pisać nie będę!

Niedawno wrócił z powrotem do schroniska, ale kroplówki dalej musi dostawać, więc na ten czas przychodzi do biura. 


Pilnuje go wtedy zwykle ktoś z naszych, a jeszcze teraz ma pełną obstawę!


Bez obaw więc, biuro znów jest sierściaste w części! Znów jest wes...

- ...a zastukaj jeszcze raz w ten guziczek, a ja ci zaraz pokażę, co to znaczy wesołe biuro!

- Ale Fili, to ja, Tysia....

- Może być Tysiak, Seciak czy Milioniak, co to za szwędanie się po MOIM terenie?? Kto to wi...

- Kiler! Znaczy... Fili! Co to za szczeki w środku nocy??

- Patrz! Patrz, Dżokej, taki tutaj ten... Seciak się panoszy!

- Tysiak...

- Tysiak się panoszy!

- Na Doga! Spoookóój... Wyjaśnienia teraz, na spokojnie, proszszsz...

- Bo bloga ma schronisko i trzeba pisać. Dwa razy w tygodniu posty. Zwykle pisał mieszkaniec biura, ale tutaj było jakiś czas pusto, to...

- HA! Teraz JA mieszkam! JA powinienem pisać! Dżookeej, poowiedz muu coooś...

- Spaliście obaj, miałem budzić?? Dooobra, więcej nie przyjdę, ale piszcie posty, cooo...?

- Pokaż, co żeś tu naskrobał... mhmhmhm... mhmhmhmmm... oooo o mnie jest, mmhmhmhm.... mmm... Eeee, nie jest źle. Kiler! Znaczy... Fili, spać idź i nie marudź, Tysiak do siebie, to publikujemy, a potem się zobaczy. No! Spać! 

Dobranoc i Dzień Dobry Czytacielom!

Dżokej, Fili i Tysiak.

niedziela, 21 czerwca 2015

Oni maszerowali, ja pokazuję!

Tydzień temu to było, jak się nasi zebrali, wzięli psy pod pachy i wymaszerowali w miasto promować schroniskowe czworonogi. Tak to w skrócie było. Nie w skrócie to było jak zwykle tak, że mi nie wolno było wyjść na placyk, bo mówili, że tylko bym się pałętał pod nogami i łapami... Też coś! Słyszałem jednak, że jest hałas, szczekanie i takie tam różne inne dźwięki, które nie pozwoliły mi spokojnie zasnąć. Zastukałem więc do kociarni, tam jeden kot wlazł na parapet, drugi na kaloryfer, trzeci na stołek, czwarty na podłogę, a piąty przy drzwiach... iiii już przez taki koci telefon miałem najświeższe informacje!

- ...pssst! Dwunożni się zbierają na placu! ...psst! Teraz przyszła jedna nasza ze smyczami i szelkami! Pst! wychodzą psy tłumnie z wiat! Na Wyliniałego Dachowca, ale ich tutaj! ...teraz dobierają kagańce... a teraz część wychodzi za bramę... kolejni wychodzą! czeeekaaaj... czeeekaaaj... POSZLI! Tysiak, możesz wyjść!

Jak wymaszerowałem na placyk, to już nikogo nie było, przez bramę widziałem, jak ostatnie psio-człowiecze grupy zmierzały w stronę miasta.  Dużo ich było!


Tego dnia było bardzo gorąco, ale lepiej się przejść niż siedzieć w kojcach. Ja się mogę położyć na zimnych, kuchennych płytkach, a w kojcach są tylko dechy. Fakt, że wszędzie cień, ale mimo wszystko dobrze jest się przejść po lesie, czy nawet po mieście. Nasi dbali, żeby były przystanki w cieniu i duużo wody ze sobą wzięli. 

Tutaj taki jeden przystanek jest. Trawy dużo, chłodno, faaajnie na pewno było. Na zdjęciu Rabik i Maksiu (plus oczywiście NASZ - Wolontariusz!):


Tutaj Dina z Cezarem:


Z chusteczką na szyi idzie Moris. Obok stoi tablica. na niej jest napisane... yyy.... Wrzuć drobniaka dla zwierzaka (doceńcie, że to ja kark skręcam i podaję, co jest napisane, Wy już nie musicie!)


Kolejny przystanek był w ulubionym miejscu większości psów. Palmiarnia i taki strumyk, co jest podobny u nas, ale ten jest sztuczny. Sztuczny czy nie - mokry! Nie mam pojęcia, co to za czworonogi, wszystkie podobne... Agriego widzę na pewno, ale reszta...


Tutaj wiem na pewno, to jest Maksiu. Przyjemnie!


Z fontanny korzystał Rex i Tobi.


Rabik też korzystał ze strumyczka:


Kolejnym etapem marszu był deptak. Psy się wdzięczyły, jak mogły! Pokazywały się od najlepszych stron. Tobi pokazywał się od strony spodniej:


Później razem z Kinią słuchali, co przechodnie mieli do powiedzenia. Na pewno w rękach przechodniów niczego do jedzenia nie było...


Cezar też grzeczny był. Nie żebrał wcale, on tylko do zdjęcia się ustawił ze ślipiami wpatrzonymi w aparat.


Widowni też była! Miejsca vipowskie - z góry, z okna. 


Tolko też był:


Nie mogło zabraknąć Gucia! Gucio jest na każdym marszu, bo grzeczny i ułożony. Teraz mieszka ze Spacją, więc i ona mogła spędzić ten dzień inaczej niż zwykle. Tutaj akurat leży sobie przy Wolontariuszce. Może i ciepło było, ale jak jest okazja, to trzeba korzystać, żeby się przytulić chociaż troszkę.


Iiiiii UWAGA UWAGA UWAAAGAAA, toooo jeeeest CYGAN! Cygan był pierwszym redaktorem bloga, którego właśnie czytacie! Dobrze się ma i pozdrawia serdecznie wszystkich Czytacieli! 


Rabik też nie przejmuje się upałem i pcha się do przytulania:


Tutaj jedna z naszych napełnia miski, a druga nasza trzyma tablicę z numerem telefonu. Jak ktoś widzi, że jakiemuś zwierzakowi się coś strasznego dzieje, to pod ten numer trzeba dzwonić.


Na marszu była też wieloletnia mieszkanka schroniska - Dina i jej kolega z kojca, Cygan. Dina jest nieśmiała, ale w mieście jest bardzo dzielna.


Nasi wpadli też na to, żeby stworzyć wspólnie z mieszkańcami wielki napis. Namalowali tam też odciski psich łapek, mali dwunożni odciskali swoje łapki.


Na transparencie z łapkami jest bardzo ważne przesłanie:


ADOPTUJ!

W naszym schronisku czeka na Was ponad 200 psów i ze 40 kotów, chociaż ja się nigdy ich doliczyć nie mogę... Czasami jest ich 5, a za kilka dni może być 50! 

Wszystkie czekają na domy...

Kogo nie było na marszu, niech żałuje! Nie wszystko stracone, to na pewno nie była ostatnia przechadzka po mieście. Już nasi o to zadbają!

środa, 17 czerwca 2015

Gdzie strumyk płynie z wolna... tam psy się taplają!

- Cakar, chodź!

- Znoowuu?? Tyyysiak, zlituj się...

- Nie wybrali nikogo do biura, co ja poradzę...

- Loza nie może? Z Dokisem i Gogolem? Mają bliżej niż my!

- Wyobrażasz sobie, jak się gramolą przez okno do biura?? Przypomnę, że ich wybieg nie sąsiaduje z drzwiami tylko z oknami biura... Gogol ma chore stawy, to ani nie wejdzie, ani nie podsadzi, Dokis pisać nie umie, a Loza sama się wstydzi. Ostatnio nam wyszło całkiem sprawnie! Poza tym ja jestem niepozorny, mało kto na mnie uwagę zwraca, mogę się pałętać i podsłuchiwać... Dawaj, chodź! Przecież ja sam na krzesło nie wlezę!

- Osiwieję przez ciebie...

- Myślisz, że da się bardziej?? Matko Suczko, dlaczego mi się taki oporny psiowspółpisacz trafił... Mam już temat, fajny temat, chodź! Pstrykniesz mi pudełko, w którym jest blog i przysuniesz przesełko, bez ciebie nie da rady!

...

Teraz znów nie jest tak tragicznie, ale ogólnie to ostatnio było ciutkę gorąco... Tak było gorąco, że mi się poduszeczki prawie odparzały na chodniku naszym. Ani jeść się nie chciało, ani chodzić, ani właściwie nic się nie chciało mi! Tylko ja mam wybór i częściej wychodzę. Więcej psów kuchnia nie pomieści, więc reszta mieszka sobie w większości na wiatach. One za to wychodzą na spacery poza teren albo na wybieg. I te, co wychodzą poza teren doskonale wiedzą, że tam w lesie jest strumień! A upał plus strumień równa się najcudowniejsza dla wielu sprawa! Nie wszystkie psy wodę lubią, niektóre tylko sobie popiją, niektóre nawet na metr nie podejdą, bo jeszcze by się na nich woda sama rzuciła, ale zdecydowana większość tapla się w wodzie, aż wolontariuszom szkoda je wyciągać i do kojca prowadzić. W kolejce jednak w takie upalne dni trochę psów jeszcze czeka, więc nie można tak samolubnie...

W związku z tym, że nasi Wolontariusze są złoci i przewspaniali, nakręcają filmy. Może jeden dwunożny z drugim przy oglądaniu zdjęć nie będzie mógł się zdecydować, ale jak zobaczy film to się zakocha i kogoś adoptuje? Nie zaszkodzi kręcić i umieszczać! Mam kilka właśnie z takiej strumykowej taplaniny i zaraz tutaj pokażę...

Najpierw Miki i Raven, czyli typ bryzgająco-szalony.


Przyznam się od razu - nie wiem, które to które... Jak stoją razem, to wiem! Raven jest smuklejsza i ma o centymetr dłuższe kudełki, Miki jest bardziej gładki. Jeszcze po czymś można rozróżnić, ale tego akurat tłumaczyć chyba nie muszę...

O, tutaj jest Miki (tu akurat dobrze widać...):


A tu jest Raven. Ha, niby ten sam zwierz, ale musicie mi wierzyć na szczeknięcie, że dwa różne!


Mogłyby iść do domu razem, bo się uzupełniają jak dwie krople atramentu!

O, a tutaj jest Nietek i Agatka. Agatka nie chciała moczyć stópek, ale Nietek przynajmniej się napił chłodnej wody, czyli typ kulturalno-pijący:



Nietek jest bardzo pociesznym starszym panem. Jak ja! Mieszka na balkoniku i przypomina o sobie każdemu, kto przychodzi do schroniska. Uśmiech ma wyćwiczony idealnie:


Agatki reklamować nie będę, boooo pojechała do domu! Kilka dni temu uśmiechnęło się do niej szczęście! Za to teraz mogę Nietka reklamować razy dwa! Razy dwa... Nietek jest malutki, grzeczny i wcale nie taki dojrzały wiekiem! Ja na przykład jestem jeszcze starszy!

Prócz tych szalejących i pijących, są też psy typu przechodniego. Włażą i się przechadzają! Na przykład Butla:



Butelka też już jest w średnim wieku. I znów ludzie tylko metrykę u niej widzą, a nie to, że jest grzeczna, lubi spacery, a jeszcze bardziej ludzi.


Butla poza tym wszystkim jest wciągnięta na listę "Szukające Miłości Staruszki". To takie coś, co zapewnia pomoc w leczeniu u psioweta i jak trzeba, to i pomoc zoopsiopsychologa schronisko opłaci, albo ktoś, kto będzie chciał takiego eSeMeSa adoptować, to będzie mógł kupić wyprawkę dla niego (jeśli chodzi o Butlę, to dla niej...) i w tym też schronisko pomoże!

Wracając do strumienia - mamy jeszcze ostatni typ strumykoluba - typ brodzący-po-pacho-grzbiet. 



Azera mieszka u nas już prawie dwa lata. Dziwne, jak na taką fajną psiolaskę! Coś ma z husky i to nie tylko to jedno niebieskie oko! Azera jest idealna dla osób lubiących się ruszać ponad przeciętną!


Poza tym jest przytulaśna, na kolana się pcha, kolejna taka do bieganka i mizianka. Wszyscy jesteśmy fajni i warci adopcji, najlepszego domu i kochającego pańciostwa, ale niektóre psy po prostu zadziwiają bardziej, kiedy nie idą do adopcji po kilku tygodniach...

- Tysiak, się przyznaj, że wzdychasz po nocach do tego niebieskiego oka...

- Wcale nie! Właśnie, że nie mam jej zdjęcia pod kocykiem, znaczy tego no... Idź zobacz, czy stróż nie wraca z obchodu!

O czym to ja... aaaa tak. Wszystkie psy polecam do adopcji! Sami zobaczcie, ile u nas różnych typów jest! Nie dość, że mamy w schronisku różne cechy sierściaste, wzrostowe, wiekowe, to mamy jeszcze strumykowe!

Z wiadomych względów nie opisałem typu "strumyko-nie-lubnego", film byłby dość nudny...

ZIEEEEW tymczasem idziemy spaać... Coś dzisiaj ciężka noc, chyba się ciśnienie zmienia... Niektórym Dobranoc, niektórym DzieńDobry!

- Cakar! Wyłącz pudełko, idziemy spaaaaZIEEEEWaaać....

niedziela, 14 czerwca 2015

To my i o nas piszemy! No dobra, nie tylko...

- Cakar! Przecież już sobota wieczór!

- Taaak...

- Przecież post! Przecież Sonia w domu! Przecież blog!

- Tysiak, nie ekscytuj się, bo coś ci się stanie jeszcze...

- Ale musimy! Ile razy słyszałeś, że choćby burze, wiatry, klejące się oczy do snu czy chrapanie Hedara, post w niedzielę i środę być musi!

- Oj tak, jak wyruszała na łowy tematu, to faktycznie pod nosem mruczała... Alee boo ja wieem...

- Tylko mi się nie zwieszaj teraz! Idziemy, nie ma co. Jakoś damy radę. Kogo jak kogo, ale Soni zawieść nie można. Soni nie ma z nami od kilku dni przecież, chrapie sobie na posłaniu w DOMU, pewna, że tutaj ktoś da radę i co, rano by zajrzała na bloga i pusto?? No, kopytkuj za mną!

....

....

- No dobra. Siedzę. Wciśnij ten guzik tam... O, jest. To o czym piszemy??

- Hmm...

- Hmm... Najpierw o Soni. Jak poszła do domu. Na pewno wszyscy ciekawi, a ja akurat tę historię słyszałem, bo nasi tylko o tym rozmawiali w kuchni, wydarzenie dnia, tygodnia, roku, nawet dekady! Przecież Sonia siedziała w schronisku 10 lat!! Ja tyle nie mam! Ty też nie masz!

Jak to było?

Zaczęło się od tego, że daawno temu jedna Dziewczyna, która przyszła wyprowadzać psy poznała Sonię, jej historię i stwierdziła, że tak być nie może, że taka fajna psiolaska siedzi w schronisku 9 lat (wtedy)! Dlaczego nikt jej nie widzi, chociaż wcale nie mała jest, o:


Przecież nasi ją reklamowali, wolontariusze robili ogłoszenia, Sonia była też w akcji zapewniającej pomoc w leczeniu po adopcji! I nic...

I ta Dziewczyna założyła na "fejsie" takie wydarzenie, żeby zapraszać ludzi i żeby oni Sonię poznali i może w wśród tych zaproszonych byłby przyszły właściciel...

Czas jednak mijał, Sonia przeprowadziła się do biura, ale ani właściciela fejsowego, ani niefejsowego. Wydarzenie jednak było, co jakiś czas były zdjęcia, przypomnienia... 

Pewnego dnia nasza fotografka udostępniła to wydarzenie na naszym "fejsie". I tak się złożyło, że akurat w tym samym czasie "fejsa" przeglądała inna Dwunożna Laska... Zobaczyła Ona nagłówek... "Sonia 10 lat w schronisku"... Podumała długo, krótko, nie wiem, ale następnego dnia...

...drzwi się do biura otworzyły, jak co dzień. Weszła Dwunożna Laska i powiedziała, że psiolaskę Sonię chce poznać. Bardzo proszę! Na spacer można? Pewnie, że można! Poszły więc obie laski na spacer. Wróciły i nasza fotografka rzuciła żartem: to co, do domu teraz? I musiała usiąść, bo spacerowa towarzyszka Soni powiedziała, że właściwie tak, do domu!!! 

Rozniosło się to wśród naszych z prędkością pioruna! Wszyscy prawie na raz zaczęli komórkować "Sonia idzie do domu!", "Sonia do domu idzie!". I siorbali nad telefonami ze wzruszenia...

Zdjęcia też mam, tutaj są dwie Laski:


A tutaj zdjęcie przedstawiające najbardziej wzruszający moment, który uwielbiamy wszyscy i może niektórzy wtedy zazdroszczą, ale tamtego dnia nie zazdrościł nikt, wszyscy pociągali nosami, bo się Soni należało, jak nikomu innemu...


Sonia pojechała mieszkać do mieszkanka! Będzie prawdziwie DOMOWYM psem, cudnie! Mam nadzieję, że jej Pańcia co jakiś czas prześle coś od Soni. Na pewno prześle! Tak fajna Pańcia na pewno prześle! Niech im się szczęści...

- Tymczasem, Cakarku, musimy się jakoś przedstawić, nie można tak. Wepchaliśmy się tutaj i co, tak bez niczego. Nie my pewnie będziemy tutaj wystukiwać historie, bo w końcu ktoś do biura się wprowadzi, ale dzisiaj wyjątkowo musieliśmy.

Ekhem, to ja jestem Tysiak.


...i ze mną jest tutaj Cakar:


Mieszkamy sobie w kuchni i dreptamy po placu, jak jest cicho i niegroźnie. Mówią o nas, że jesteśmy "szczególni", bo Cakar potrafi się zawiesić ze wzrokiem wbitym w ścianę, a ja, jak ktoś obcy do mnie podejdzie, to zaczynam się telepać z przejęcia. Wolno się przyzwyczajamy do dwunożnych, ale jak już zaufamy, to koniec! Przepadliśmy z uwielbienia! Nie widać po nas tego zwykle... Może faktycznie jacyś szczególni jesteśmy...

Nieśmiało też przypomnę, że czekamy na dom...

Mamy też drugą domową wiadomość! Sonia pisała o psie, który miał na imię Balon. Pisała o nim... gdzie tu się wstawia sznurek... znaczy linka... aa widzę. Historię Balona można przeczytać tutaj: PSTRYK.

Tak mocno trzymali wszyscy kciuki chyba, że Balon od kilku dni w domu mieszka! W domu prawdziwie staruszkolubnym! Skóra wyleczona, nie zaraża, chociaż jeszcze będzie się od czasu do czasu taplał w leczniczym szamponie. Tak na wszelki wypadek...


Wiecie, że to nie wszystkie wieści?? Do domu pojechała teeeż... Sońka!! Owczarka niemiecka, starutka jak Balon.


Sońka pojechała do domu daleeeeko, daleeeeeko.... Nasza Tabletkowa ją wiozła. Dom jest wielki i już kilka zwierzaków tam mieszka. Dla Sońki też znalazło się posłanko i miejsce w sercu... Tutaj jest zdjęcie Sońki i jej Pańci:


A tutaj patrzcie, jakie psio-kocie, oddychające dywany!


Oby jak najdłużej cieszyła się takim domem... 

Wyobrażacie sobie?? W ciągu trzech dni trzy nastolatki czworonożne wymaszerowały do domu! To znaczy, że jest szansa dla nas wszystkich z siwymi pycholami!! Ojejku jejku!

Może i jutro po nas ktoś...