Szwendam się bez celu. W schronisku codzienna nuda. Nasi coś tam robią w wiatach albo na
zapleczu, albo w kuchni. Odwiedzających wymiotło – nikogusieńko, chociaż pogoda
ładna. No to psu się dłuży.
Polazłam do
płotu z tyłu, za biurowcem. A tam, przerzucone przez siatkę, wiszą wyprane
koce. Ze dwadzieścia. Tu u nas pralka warczy prawie codziennie. Pod koniec
prania w dodatku wyje. Nie lubię, jak wyje – uszy bolą. Ale teraz jest już
cicho.
Podlazłam
do koców, powąchałam. Ja tam wolę, jak koc pachnie psem, a nie proszkiem. Inne
psy też. Ale wytłumacz to bezogoniastym. Niech tam…
Wiatr trochę
szarpie te koce i wszystko wygląda tak, jak w jakimś cygańskim taborze. Nie mam
pojęcia, co to „cygański” i „tabor”. Ale gdzieś, kiedyś o tym musiałam słyszeć…
Chyba jak szczeniakiem byłam… Daaawno… I już nie pamiętam…
Wygląda na to,
że dzisiaj będzie bardzo spokojny i leniwy dzień.
A co się
ostatnio działo? Ano, działo się trochę.
Jakiś
bezogoniasty zgłosił nam bezpańskiego psa: biega, pani, po lesie, a czasem
wypada i kury dusi! Niejedną już, zaraza, zamorzył!... A co to za pies? Duży?
Mały?... A to, pani, z tych husky, czy jak im tam!... Rasowy pies sam po lesie
lata i kury wam dusi? Może on czyjś?... Nie, pani, niczyj, obcy jakiś!...
Hm… Nasi
pojechali do wskazanego lasu, poszukali – ano, jest. Młody, rasowy. W niezłej
kondycji. Ale bez ogona.
Złapali,
przywieźli. Nazwaliśmy go Junak. I rozpoczął pies schroniskowe życie. Chyba
nieźle się wśród nas czuł. Z psami się dogadywał, bezogoniastych witał z
radością kręcąc tym kikutem, który mu z tyłu został. Na spacerach grzecznie
maszerował przy nodze…
A po paru
dniach przyjechali do nas młodzi bezogoniaści z dalekiego miasta. I upatrzyli
sobie Junaka. Oni są z tych, co prowadzą ruchliwe życie: codziennie bieganie,
rowery… Mieszkają niedaleko takich łąkowo-leśnych terenów, na peryferiach. Jest
gdzie biegać i jeździć. I Junak miałby im w takich wypadkach towarzyszyć.
Dla husky jak
znalazł!
No i nawet nie
poznaliśmy psa, a już poszedł na swoje. Udało mu się!
A z hoteliku
dla psów w niedalekiej wsi też przyszła dobra wiadomość. O Ginie. Ojej, nie, o
Verze… To znaczy jedni tutaj wołali na nią Vera, inni – Gina. Nie mogli się
dogadać. Trafiła do nas dwa lata temu i od razu zaczęły się kłopoty – szalała w
kojcu: obijała się o ściany, waliła łbem w budę, kręciła się za własnym ogonem aż do utraty równowagi i co chwile
wyła…
Śliczny,
czarny mieszaniec przypominający owczarka. Z dużymi problemami.
Nasi szybko
się zorientowali, że życie w kojcu pośród innych psów nie skończy się dla niej
dobrze. I choć to wiele kosztuje, zawieźli ją do tego hoteliku dla psów. Tam
zwierząt jest o wiele mniej, spacery za to są o wiele częstsze i codziennie ze
zwierzętami pracuje trener.
To było dobre
posunięcie. Verze minęła nerwica. Stała się takim psem, od których inne mogłyby
się uczyć dobrego zachowania. Nasi odwiedzali ją parokrotnie, a właściciele
hoteliku też często do nas dzwonili i opowiadali o postępach Very.
Ale przez
długi czas nikt jej nie chciał wziąć.
Dopiero
ostatnio. Zjawił się w hoteliku właściciel dużej firmy w mieście, dokąd
powędrował i Junak. I zaadoptował Verę. Będzie pilnowała tej firmy. Ma kojec z
dobrą budą, a wieczorami cały rozległy teren firmowy należy do niej. Nasi
wkrótce pojadą na wizytę podopcyjną. Ale wszystko zapowiada się doskonale!
Kolejnemu psu
trafiło się jesienne szczęście!
Takie
szczęście bardzo przydałoby się Klusi, kolejnej wieloletniej mieszkance naszego
schroniska.
Klusia to taka
siedmioletnia czarna suczka, dołem biała. Mieszanka owczarka z kimś tam. Wiosną
2006 roku błąkała się po jednej z niedalekich ulic i nie wyglądała najlepiej.
Miała paskudną ranę na karku, takie otarcie, jakie mają psy długo trzymane na
ciasno zawiązanym łańcuchu. Nielekko jej się chyba wcześniej żyło. No i albo
uciekła, albo została wywalona. Dość, że w końcu trafiła do nas.
Nasi
śmieją się, że imię bardzo do niej pasuje, bo wygląda teraz jak kluska. Ale nie
zawsze tak było. Gdy zamknięto ją w kojcu, próbowała uciec za wszelką cenę –
wskakiwała na pręty kojca, korzystając z tych poziomych i niewiele brakowało, a
udałoby się jej zwiać górą, przez szczelinę pod samym dachem!
Potem
się uspokoiła. Z bezogoniastymi wita się wylewnie, lubi się tulić, kocha
głaskanie i w ogóle – kontakt z bezogoniastymi to największa radość jej życia.
Bo jeśli chodzi o psy, to próbuje dominować. I nawet jej to wychodzi. W wiacie
ma suczka posłuch i szacunek.
A na
zakończenie poczytajcie sobie scenariusz następnego odcinka serialu „Zdarzyło
się psu…”. Jeszcze jeden trochę smutny i tragiczny odcinek. Nie wiem, co się
teraz dzieje z psem, który w nim występuje. Mam nadzieję, że ma się dobrze…
aby powiększyć kliknij na obrazek lub najlepiej otwórz w nowej zakładce
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz