POTŁUCZENI

A nasza biblioteka im. Mieszańca Cygana rośnie! Właśnie przybył jej kolejny tom, tym razem drugi tom scenariuszy naszego serialu telewizyjnego: Zdarzyło się psu”. Wszystkie odcinki drugiego sezonu, dotychczas rozsiane po blogu, teraz zebrane w jednym miejscu. Warto mieć! Zapraszamy!

A teraz troszkę o psich biedach. Pisz, Tyson…

Dobre dwa lata temu, jesienią zdaje się, do schroniska nasi przywieźli Tinę. Jej bezogoniasty, takie byle co, stoczył się zupełnie. A mieszkanie spłonęło. I on razem z suczką mieszkali w tym pogorzelisku. Tylko że on łaził tam, gdzie dają to, od czego bezogoniaści dostają krowich oczu, a Tina czekała. Trochę opiekowała się nią sąsiadka. Tina zachorowała na uszy, więc ona próbowała ją jakoś leczyć, ale nie dawała sobie rady. Suczka traciła apetyt, no więc ta bezogoniasta zadzwoniła do schroniska i nasi pojechali. Mieszkanie nie było nawet zamknięte, a Tina siedziała na łóżku, jedynym chyba miejscu, na którym nie było śmieci, sadzy i potłuczonego szkła. Bała się trochę, ale nakłaniana przez tamtą sąsiadkę wsiadła w końcu do samochodu i przyjechała do nas.

                       

Duża, postawna, czarna suka mająca już kilkanaście lat na karku. Jak się już odezwie, czego nie robi często, to ją słychać! Ma głos! No i z charakterem zwierzak – nie do wszystkich się przymila. Ale jak już kogoś zaakceptuje – to do rany przyłóż. Tylko że na stare, duże i w dodatku czarne psy zapotrzebowania jakoś nie ma. No więc siedzi. Jej dawny bezogoniasty nawet się nie pojawił.

A jakoś tak rok temu zaczęła mocno chorować. Pewnego dnia szła sobie, na spacer chyba i nagle siadła i znieruchomiała – ani kroku. Sapała tylko. Jakby ją ból sparaliżował. Zaraz zrobiono jej badania i prześwietlenie wykazało, że ma zwyrodnienie kręgosłupa z uciskiem na rdzeń.

Takiemu schorzeniu zimno nie sprzyja. Na jakiś czas poszła do szpitalika, ale musiała stamtąd wyjść, bo były inne zwierzaki, bardziej potrzebujące. A gdy obecnej zimy chwyciły ostrze mrozy, nasi bezogoniaści przenieśli ją do kociarni, pod dach, w ciepło. Tak się złożyło, że kotów ostatnio w schronisku niewiele, było więc miejsce. Z tymi trzema czy czterema Tina dogadała się bez problemu. Podłażą do niej, w oczy patrzą, wylegują się po sąsiedzku, a ona nic.

Niby wychodzi na spacery, ale krótkie. Chce iść, ale nie może. Parę minut marszu – i pada. Dostała zastrzyki sterydowe. Po nich jest jej lepiej. Ale czy na długo?

Niedawno dostała psiego towarzysza. Znali się dobrze, bo sąsiadowali z sobą w pierwszej wiacie – ich kojce prawie do siebie przylegały. To Gryzak, też już niemłody pies. Niedługo minie osiem lat, jak trafił do schroniska. Dobre określenie – trafił. Bo nie przywieziono go, ale sam przyszedł. I stał pod bramą, aż bezogoniaści zaprosili go do środka. I został. I starzał się.

           

Jakiś czas temu zachorował. Słaniał się, jak łaził, potykał. Szybko zrobiono badania i okazało się, że miał zapalenie ucha, które tak się dziwnie rozwinęło, że przeszkadzało mu w poruszaniu się. No więc i jemu w kuracji potrzebne było ciepło i trafił do kociarni, do Tiny. I do kotów, oczywiście. One z Tiną były już za pan brat, ale nowego przyjęły ostrożnie. Gdy Gryzak podszedł do jednego z nich przywitać się, od razu dostał łapą w paszczę i to ustawiło psio-kocie stosunki. Pełen szacunek i respekt wzajemny.

Później nie było już żadnej brutalności a tolerancja. Żadnego szczekania, żadnego miauczenia na siebie. I Gryzakowi zaczęło się polepszać. Dalej siedzi w kociarni, chociaż tęskni do swego kojca, swojej budy i do Unii, z którą od jakiegoś czasu mieszkał. Gdy więc zrobiło się cieplej, bezogoniaści zabrali Gryzaka spomiędzy kotów i poprowadzili do kojca. Ależ była radość. Najpierw burzliwe powitanie z Unią, a potem Gryzak zaszył się w swojej budzie i spał jak nowonarodzony. A Unia cichutko kręciła się koło budy, nastawiała swoje wielkie, czarne uszy i słuchała, jak Gryzak pochrapuje.

           

Tak jest już od paru dni: Gryzak wieczory i noce spędza z Tiną między kotami, a dzionki – na swoich śmieciach w kojcu. I jest szczęśliwy.

Unii też to dobrze robi. Gdy Gryzak poszedł do kociarni, zrobiła się jeszcze bardziej nerwowa niż zwykle. To młodziutka suczka, wystraszona, którą ktoś porzucił na drodze pod miastem. Jeszcze zupełnym szczeniakiem wtedy była. Z psami w schronisku dość szybko doszła do porozumienia, a Gryzaka-współlokatora polubiła najbardziej. Gdy więc go zabrakło, nie czuła się najlepiej. Powrót kundelka do kojca powitała z ulgą. I chociaż nie jest zadowolona, że wieczorami zostaje sama, to przecież zrobiła się spokojniejsza.

            Teraz będzie jeszcze dzieło utalentowanej suczki-plastyczki o pseudonimie Ania Witkowska. Bajka w rysunkach, znaczy. Pooglądajcie sobie na zdrowie!

aby powiększyć kliknij na obrazek lub najlepiej otwórz w nowej zakładce

To pisze ja tajson. Sam pisze jak majka nie paczszy. Żem jej obiecał, że napisze czszy posty za wontrupkowe ciasteczko. To żem napisał. Ale wiencej nie bende! Nie chce! Zrupcie coś bo mie ona zamenczy! Ona jest gorsza nisz upiur jakiś! Mi się już w głowie monci od tych literkuf! Pies jest do szczekania nie do pisania! Jestem amstaf zembaty a nie kundel pisaty! Jak coś nie zrobicie, to ja zwieje, na prawde zwieje… Auuu, wraca ta…