Oczami Bezdomnego Psa

środa, 26 marca 2014

FART – NIEFART



Ciekawe, co u Grozika. Fajna z niego bestia! Cieszyliśmy się, jak poszedł do nowego domu, bo wszyscy go tu polubili. Młody, rozszczekany, ruchliwy i w dodatku bokserek.
http://schronisko.avx.pl/znalazy-dom/item/2858-grozik
                       
Majka opowiadała,  że raz obserwowała go na spacerze. Zwykle wychodził nie na smyczy, ale na lince, długiej, takiej na dziesięć metrów. Lubił przestrzeń, ruch, niech więc się wybiega. Prowadził go wolontariusz, starszy, silny, kawał chłopa. No i szli sobie przez las.
I nagle, nieoczekiwanie – dla bezogoniastego – Grozik szarpnął ostro. Bo nagle, nieoczekiwanie – dla bezogoniastego i Grozika – pojawiło się z przodu kilka saren.
- Mięcho! – ryknął Grozik i pogalopował.
- …….! – rzucił mięchem wolontariusz zmuszony do galopu.
Sarny gnały zygzakami, Grozik – prosto jak strzelił, a wolontariusz tak jakby wachlarzykiem: hyc fruuu w prawo, hyc fruuu w lewo… Sarny pędziły w ciszy. Szczekanie Grozika odbijało się echem. Wolontariusz odbijał się od drzew.
Potem sarny skoczyły obok kępy młodych sosenek, Grozik za nimi, a bezogoniastego akurat zniosło w przeciwnym kierunku. No i wzięli tę kępę z dwóch stron. Nastąpiło szarpnięcie, oba końce linki gwałtownie zbliżyły się do siebie i Grozik z wolontariuszem z lekka tryknęli się narządami do myślenia.
Potem chwilę leżeli, dyszeli i patrzyli na siebie mętnym wzrokiem…
A potem ładnych parę minut wyplątywali się z kępy i wytrząsali igliwie z sierści i ubrania.
A potem wrócili do schroniska. Obaj czegoś niezadowoleni. Ot, niefart! Albo fart? Zależy, z której strony patrzeć!

Czas jakiś później zadzwonił telefon. W jednej z podmiejskich dzielnic zauważono błąkającego się psa. Młodego, małego, brązowego w czarne łaty. Bezdomny był i w ogóle. No to jeden z naszych bezogoniastych wsiadł w samochód i pojechał. Na miejscu zlokalizował psa natychmiast. Zwierzak wlazł na czyjeś podwórze i się wałęsał. To nasz bezogoniasty założył rękawice i też wlazł na podwórze. Nie, żeby się wałęsać, ale celem wyłapania. Podszedł nawet dość blisko, nim kundel go zauważył. Ale jak już go spostrzegł, to nie dał mu w spokoju wykonać obowiązku służbowego, tylko kita do płotu! Bezogoniasty za nim. Psiak hyc – ale płot był za wysoki, więc tylko zawisł na nim przednimi łapami i drapał tylnymi, żeby wspiąć się wyżej. A bezogoniasty go cap! Na co pies się okręcił i też cap! Wtedy bezogoniasty stwierdził, że zaraz zwierz poszarpie mu służbowe rękawice! Co pies potwierdził. No to bezogoniasty cofnął ręce. A psu udało się akurat wdrapać tylnymi łapami na płot. Z czego skorzystał i znalazł się po drugiej stronie. Po nim bezogoniasty skoczył na płot, złapał się go przednimi łapami a tylnymi drapał, żeby wspiąć się wyżej. Aż się wreszcie wspiął i zeskoczył po drugiej stronie. Ale psa już nie było. Tylko okoliczne, udomowione, widząc i czując, co się dzieje, rozszczekały się, dopingując uciekiniera.
I zwiał. Ot, niefart! Albo fart? Zależy, z której strony patrzeć.

            A teraz niedawno Musiek… Mały, długi, białawy, futrzasty psiak. Dorosły już. I dziki. Swoich bezogoniastych chyba nigdy nie miał. Szwendał się po okolicach i jakoś wiązał koniec z końcem: tu ochłapek, tam ochłapek… Najczęściej kręcił się po niedalekiej wiosce. Bezogoniaści widywali go tam przez dobre dwa lata, przywykli, ale wreszcie któryś nie wytrzymał i zawiadomił schronisko.
                       
http://schronisko.avx.pl/znalazy-dom/item/2564-musiek


No i nasi zabrali Muśka. Siedział z nami kilka miesięcy i niezbyt mu kojcowe życie służyło. Przyzwyczajał się, ale powoli. Słuchał, o czym szczekamy i uczył się.
Aż tu niedawno słyszę:
- Tyson! – Musiek szczeka. Patrzę i widzę, jak lezie na smyczy za jakimś bezogoniastym.
- Spacer? – pytam.
- Nie, do drugiego domu idę! Adoptowali mnie!
- Do drugiego? – dziwię się. – A miałeś w ogóle pierwszy?
Musiek zaczął się zapierać, bo dotąd szli dość szybko. Bezogoniasty próbował go delikatnie ciagnąć.
- Miałem! Tutaj przecież!
No masz! Uważał schronisko za dom! W pewnym sensie racja…
- Jasne! Trzymaj się, stary! I nie rób wstydu pierwszemu domowi!
Poszli. Musiek zerkał za siebie, ale szedł grzecznie przy nodze bezogoniastego. Nauczył się w międzyczasie.
I minęło kilka dni. Aż tu w niedzielę po południu rozszczekała się pierwsza wiata. Wylazłem z budy i kogo widzę? Muśka! Łazi od kojca do kojca i wita się z psami. Brudny jak nieboskie stworzenie, zmechacony jakiś. Jak stąd wychodził, był czyściutki i wyszczotkowany. Jeden z naszych bezogoniastych też go zauważył, ale nie poznał w pierwszej chwili. Podszedł, założył mu obrożę i grzecznie zaprowadził do kojca. Psiak zdążył mi tylko „cześć” zaszczekać.
Potem był telefon do tego bezogoniastego, który adoptował Muśka. Okazało się, że dwa dni wcześniej poszli do osiedlowego sklepu po zakupy. A tam kręciły się inne psy. No i szczekanie, warczenie, podskoki – Musiek zdenerwował się a może przeląkł, wysmyknął się z obroży i zwiał. I wrócił do schroniska.
Jeszcze tego samego wieczora bezogoniasty przyjechał po niego i poszli…
Niefart? A może fart… Zależy, z której strony patrzeć.

6 komentarzy:

  1. A gdzie następne odcinki??? :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak się jakoś porobiło, że następnych odcinków nie będzie. Przygotowałem ostatni post wyjaśniający, ale administrator strony do tej pory go nie zamieścił. Może jednak sobie przypomni?...

      Usuń
    2. !!! Chyba się popłaczę... Uwielbiam ten blog... To chyba jedyny blog jakiego czytania się podjęłam. Miły styl... choć nie tak smutny przypomina mi książkę "Biały Bim, czarne ucho", którą czytałam jako dziecko. Jeśli to nie z powodu autorki blog nie będzie kontynuowany to osoba, która o tym zadecydowała powinna wiedzieć, że to wielki błąd. Ten blog bardzo wyróżnia to schronisko, przedstawia nam psy i sprawia, że chcemy je wesprzeć. Przez ten blog przyrzekłam sobie, że jak będę wracać do Polski pojadę do tego schroniska i postaram się dać z siebie tyle ile mogę.

      Bardzo dziękuję za te wszystkie posty autorce...

      Usuń
    3. Majka dziękuje w imieniu własnym i w imieniu swojego autora (płci męskiej jednakoż!). A zwierzakom pomagać należy, jak najbardziej. W każdym schronisku i nie tylko! Wdzięczność za deklarację - oczekujemy w Polsce!

      Usuń
  2. Od lat jestem "niemą podczytywaczką" i naprawdę będzie mi brakowało tej lektury.
    Jestem pełna uznania dla inwencji twórczej i wielkiej wrażliwości w traktowaniu zwierzaków.

    Wszystkiego najlepszego życzę! :)

    OdpowiedzUsuń